Little Big Brother

Toen ik eventjes niet keek gebeurde er iets geks. Kleine broer werd groot. Ineens prijkten er een 1 en een 6 (in die volgorde) op de imaginaire verjaardagskroon en moest hij bukken bij elke doorgang kleiner dan 2 meter. Verruilde hij zijn persoonlijk kingsize slaapvertrek vijf dagen op zeven voor een gedeelde kamer in een gebouw waar 'school' en 'vrije tijd' onder één dak gevoegd werden. Groot in al zijn vormen dus (behalve dan de breedte. Daarvoor vallen te weinig der tot hem genomen voedingsstoffen onder dat bovenste topje van de voedselpiramide).

De Sweet Sixteen vroeg om het eventjes overboord gooien van die principes. Met bpost als bondgenoot zorgde ik er alvast voor dat dit pakket tijdig de andere kant van het land bereikte.

Voor het echte cadeau was het wachten tot thuiskomst. Alleszins, dat was het plan. De dag zelf lag het feestvarken thuis op de zetel, in het gezellige gezelschap van Dafalgan, Ibuprofen en een doos zakdoekjes. Na een lange werkdag - de rest van de familie - werd nog gauw een feestmaal op tafel getoverd, inclusief cadeau van mijn hand. Eén waar overigens lang over nagedacht was. Gezien de wekelijkse verplaatsingen en de ergens-in-de-valies-rondslingerende-tandenborstel leek een toiletzak mij, met het oog op coolness en persoonlijke hygiëne, geen slecht plan. Bovendien kwam dat meteen tegemoet aan mijn voornemen wat betreft tassenproductie. Een toiletzak dus. Dat werd deze.

Recept 18, dat zeer toepasselijk naar de naam "Orde met Rits" luistert, maar dan anders. Ook Zo Geknipt inspireert tot durf-het-zelven. MAAR, en daar was het mij om te doen, wel met perfecte ritsflapjes. Hoera!

Al begreep de broer duidelijk weinig van mijn euforische uiteenzetting over ritsen en flapjes en kronkels-die-er-altijd-zitten-maar-nu-niet, hij was meer dan content. En dat was de bedoeling. Het leek namelijk even anders uit te draaien. Want zoekt U eens coole toile-ciree voor een mannelijke maar kleurrijke zak. Niet te vinden, neem dat van mij aan. En haar give-away won ik ook al niet. Er was dus nood aan een alternatieve oplossing, die ik vond onder de titel 'HG Waterdicht'. Een oplossing met grandioos resultaat. Na twee keer spuiten voelt de stof nog steeds katoenig aan, maar druppels doen dit.

De donkerblauwe canvas en labelstof komen van bij mijn favoriet in het Vlaamse stoffenland.

Canvas langs buiten (de cool) en vrolijke katoen langs binnen (de kleurrijk). Daarmee werd aan broers voorwaarden voldaan. Bovendien sluit de voeringstof naadloos aan bij één zijner verzamelingen. Magneten van alle 'been there done that' reisbestemmingen uit zijn zestienjarige bestaan.

En er zou al wat grondig mis moeten zijn voor ik verzaak aan het aanbrengen van details. Dus:

Geborduurde reislabels voor algehele esthetische opwaardering.

 Een rits-trekkoordje voor gebruiksgemak.

Een polsbandje voor ikwandelnaardedouchemetvollehanden-gemak.

En een borduursel voor terugvindgemak. Een stukje schattigheid - maar dan netjes verstopt aan de onderkant.