We schrijven midden september 2013. Het eerste kaartje dat de dan nog maagdelijk witte (met uitzondering van enkele souvenirtjes der voorgangers) kotmuur siert, is een vrolijke aankondiging. De wereld is een babysitkindje rijker. Welkom Charlotte!
Ik stuur een vrolijk antwoord en beloof spoedig een bezoek. Tot daar het snelle gedeelte. Want bezoek zonder cadeau, dat is als een kinderwagen zonder wielen.
December 2013. Net voor de examens écht van start gaan, mag ik kleine Charlotte al even vasthouden. Als kleinste fan van het kerstconcert waar zowel haar grote broer als ondergetekende (de eerste als jongste, de laatste als oudste koorlid) het beste van zichzelf geven, heeft de dame wel een voorkeursbehandeling verdiend. En wederom beloof ik: zodra mijn kennis geëtaleerd en mijn resultaten binnen zijn, kom ik langs!
Enkele maanden later begint de koffertjesrage in naailand. In gedachten plan ik een versie voor kleine Charlotte. Fleurig en lief, maar niet zeemzoet of prinsesserig. In aanloop naar de lesvrije week ga ik alvast op zoek naar materiaal. En naar een patroon. Of niet. Want twee rechthoeken met een rits, hoe moeilijk kan dat zijn?
Februari 2014, intussen. Die lesvrije week vol naaiprojecten verandert in bedliggerij nadat het lichaam besliste dat het genoeg is geweest met de aanslagen. La Valisette raakt geknipt, en dat is meteen alles.
De maanden daarna raakt het valiesje in stukjes en beetjes gestikt. Met de nodige problemen betreffende stoflagen, ritsen en biaisafwerking binnenin. Patronenaanpasserij, daar draai ik inmiddels mijn hand niet meer voor om. Kleedjes en jumpsuits op maat, vrolijke truien, hemden met foliekes (all soon to be blogged!) rollen met het grootste gemak uit mijn verbeelding en vervolgens uit mijn machines. Tassen daarentegen; ik lijk er een antitalent voor te bezitten. Mét bijhorend gebrek aan goesting, hoewel de nood hieraan twintigmaal groter is dan de leegte in de kleerkast. Wat ik dacht toen ik uit het niets aan een patroon begon, geen mens die het weet. Dat het moeilijk was, en bijgevolg niet perfect; daar kwam ik tijdens en na de werken wel achter. Gelukkig is niets van mijn zweet en gevloek te herkennen in het eindresultaat.
Het handvat in tassenband vrolijkte ik op met paddestoelenlint.
De onderkant is in toile cirée, met noppen. Voor per-ongeluk-neerzetten-in-een-plas en dergelijke.
Half mei 2014. Af! Met alweer examens in het vooruitzicht, beloof ik het bezoek voor erna. Echt waar.
Augustus 2014. Met meer interesse voor het papier dan voor mijn noeste arbeid opent Charlotte, luttele weken voor haar eerste verjaardag, het cadeau. Mama en papa zijn meer dan tevreden, en de bijna-jarige zal het ding nog jaren kunnen gebruiken bij logementen allerhande.
Al een geluk dat ik ditmaal niet voor kleding opteerde.
buitenstof: Hedgehoglets Teal (Norwegian Woods), Michael Miller, bij Habiba
binnenstof: kastliggertje Fredrika, van bij Ikea
versteviging: Décovil light, bij Pauli
onderkant: Sioux Rouge (toile cirée), Petit Pan, bij Hexagoon
tassenband: Vermiljoen
tweezijdige deelbare rits (100 cm): Veritas