topbar

donderdag 28 februari 2013

Little Big Brother

Toen ik eventjes niet keek gebeurde er iets geks. Kleine broer werd groot. Ineens prijkten er een 1 en een 6 (in die volgorde) op de imaginaire verjaardagskroon en moest hij bukken bij elke doorgang kleiner dan 2 meter. Verruilde hij zijn persoonlijk kingsize slaapvertrek vijf dagen op zeven voor een gedeelde kamer in een gebouw waar 'school' en 'vrije tijd' onder één dak gevoegd werden. Groot in al zijn vormen dus (behalve dan de breedte. Daarvoor vallen te weinig der tot hem genomen voedingsstoffen onder dat bovenste topje van de voedselpiramide).

De Sweet Sixteen vroeg om het eventjes overboord gooien van die principes. Met bpost als bondgenoot zorgde ik er alvast voor dat dit pakket tijdig de andere kant van het land bereikte.
Voor het echte cadeau was het wachten tot thuiskomst. Alleszins, dat was het plan. De dag zelf lag het feestvarken thuis op de zetel, in het gezellige gezelschap van Dafalgan, Ibuprofen en een doos zakdoekjes. Na een lange werkdag - de rest van de familie - werd nog gauw een feestmaal op tafel getoverd, inclusief cadeau van mijn hand. Eén waar overigens lang over nagedacht was. Gezien de wekelijkse verplaatsingen en de ergens-in-de-valies-rondslingerende-tandenborstel leek een toiletzak mij, met het oog op coolness en persoonlijke hygiëne, geen slecht plan. Bovendien kwam dat meteen tegemoet aan mijn voornemen wat betreft tassenproductie. Een toiletzak dus. Dat werd deze.
Recept 18, dat zeer toepasselijk naar de naam "Orde met Rits" luistert, maar dan anders. Ook Zo Geknipt inspireert tot durf-het-zelven. MAAR, en daar was het mij om te doen, wel met perfecte ritsflapjes. Hoera!
Al begreep de broer duidelijk weinig van mijn euforische uiteenzetting over ritsen en flapjes en kronkels-die-er-altijd-zitten-maar-nu-niet, hij was meer dan content. En dat was de bedoeling. Het leek namelijk even anders uit te draaien. Want zoekt U eens coole toile-ciree voor een mannelijke maar kleurrijke zak. Niet te vinden, neem dat van mij aan. En haar give-away won ik ook al niet. Er was dus nood aan een alternatieve oplossing, die ik vond onder de titel 'HG Waterdicht'. Een oplossing met grandioos resultaat. Na twee keer spuiten voelt de stof nog steeds katoenig aan, maar druppels doen dit.
De donkerblauwe canvas en labelstof komen van bij mijn favoriet in het Vlaamse stoffenland.
Canvas langs buiten (de cool) en vrolijke katoen langs binnen (de kleurrijk). Daarmee werd aan broers voorwaarden voldaan. Bovendien sluit de voeringstof naadloos aan bij één zijner verzamelingen. Magneten van alle 'been there done that' reisbestemmingen uit zijn zestienjarige bestaan.

En er zou al wat grondig mis moeten zijn voor ik verzaak aan het aanbrengen van details. Dus:
Geborduurde reislabels voor algehele esthetische opwaardering.
 Een rits-trekkoordje voor gebruiksgemak.
Een polsbandje voor ikwandelnaardedouchemetvollehanden-gemak.
En een borduursel voor terugvindgemak. Een stukje schattigheid - maar dan netjes verstopt aan de onderkant.

zondag 24 februari 2013

Aardbeien en Eindelijk

Ik ben Eva, en dit is een tas. Als er iets is wat Eva veel te weinig maakt, dan zijn het wel tassen.
Tot zover de Mega Mindygewijze openingszin. Waar elk woord van klopt, trouwens. Iedere (jonge)dame heeft zo haar behoeften, en er zijn koninginnen die daar meer dan perfect aan tegemoet weten te komen. Yours truly kan daar nog wat van leren, eerlijk waar. De nood is hoog, maar andere projecten geven nooit voorrang. Zo komt het dat U hier welgeteld één tas zag passeren. De rest der mini-collectie bestaat namelijk uit gekochte exemplaren uit pre-naaitijdperk.

Met de aankoop van Zo Geknipt hoopte ik op verandering. De tassen erin riepen namelijk om ter luidst ik! ik! Helaas, de lokroep der kaptruien en kleedjes overstemde dat verlangen. Tot ik een vraag kreeg. Een muzieklestas? Ineens was daar de Deadline, en warempel, ik begon. Met aardbeitjes die ik kreeg van haar, en perfect bijpassende stipjes. Helemaal naar de wensen van de bestemmelinge. Recept 12 uit Hét Kookboek der Moderne Jonge Naaister.
Afhankelijk van de gemoedstoestand ook perfect binnenstebuiten te gebruiken.

En natuurlijk, little cutie, een zakje binnenin. Want orde, dat is een binnenza(a)k.
Het model werd goed en van perfect formaat bevonden. Helaas. Ik had hem zelf ook wel willen houden.

dinsdag 19 februari 2013

De Jarige Joachim

Binnen iets minder dan een jaar vieren we voor het eerst een jarige Job, wat alleen al om de woordspeling een feestje binnenin ontlokt. Maar voor deze alliteratiefreak is een jarige Joachim ook reden tot gejuich. Zeker toen duidelijk werd dat de Joachim in kwestie zijn babysit persé aan de gastenlijst wilde toevoegen. Een zoektocht met een bende enthousiaste kleuters, love it!

Feestjes, dat vraagt ook om cadeautjes. Ik had nog eens zin in flock, en na wat gegraaf in het (digitale) geheugen kwamen dit, dit en vooral dit voorbij. Stippen for the win! Op een avond, toen twee tijdelijk ouderloze kinders uit een ander gezin na veel Barbietoestanden door mij te slapen waren gelegd, zette ik mezelve aan hun toepasselijk gestipte keukentafel met als enige gezelschap een gaatjesmachine, een glaasje water een berg flockfolie-restjes - die dan toch nog ergens goed voor bleken te zijn. Na twee uur duwen benaderden mijn duimen de kleur van de T-shirt en zag ik overal stippen. Overdosis, maar wel één met positieve nevenwerkingen.

De volgende avond in rij werd het strijkijzer mijn tijdelijke beste vriend en creërden we samen een vrolijke 6. Tijdsefficiëntie nul, maar resultaat maximaal. Of wordt U hier niet vrolijk van?
Geheel volgens haar aanwijzing gingen de handen bij hersenimpuls "genoeg" lustig door met gaatjesknippen. Er waren dus nog bolletjes te over voor wat detail hier en daar. Ook nadien lagen er nog steeds een honderdtal triestig in het potje; hun bestemming hebt U intussen ook ontdekt (kwestie van iedereen tevreden te stellen, verstaat U?).
Samen met een toffe ballonauto vertrekt dit pakje morgen richting feestgedruis. Hopelijk kan het rekenen op appreciatie langs de kant van de nieuwbakken zesjarige.
En als het niks wordt met die toekomstige studies kan ik nog altijd aan de slag bij de NMBS. Als conductrice.

vrijdag 15 februari 2013

Ferre

Er viel nog eens een kaartje in de bus. Kaartjes en brieven, daar houden wij van. Echte (kriebel)letters op echt papier, zonder vervelende lichtnevenwerkingen waar ogen en andere lichaamsonderdelen moe en ambetant van worden. En de allerleukste kaartjes, dat zijn die met goed nieuws. Vinden wij. Die die vol vrolijkheid aan de wereld vertellen over nieuwe burgers, inclusief rijmpjes à la "iedereen mag het horen, ik ben (vult u zelf maar in)" - met een beetje geluk ook nog ietsje poëtischer.

Het kaartje van Ferre kwam twee weken geleden, maar hijzelf werd al enkele maanden langer verwacht. Dat gaf mij ook ruim de tijd om een volledig cadeaupakket te voorzien. Te beginnen met een dekentje, een naaisel dat in blogland zeer hoog scoort in de populariteitspoll der babygeschenken. En terecht. Dekentjes zijn handig in bedjes, buggy's en aanverwanten, en bovendien duurzaam. Ik hoop alleszins dat meneer binnen een jaar of vier nog steeds gezellig onder zijn dekentje voor het haardvuur kruipt.
Met gewone fleece, omdat ik wat schrik had voor de combinatie babymond - langharige fleece. Minder knuffelig, dat wel, maar even warm, en dat is waar het om draait.
Omdat er nog stof over was, en omdat men nooit genoeg feestjes kan vieren: een naamslinger. Ik was helaas niet de enige die dat bedacht, want bij bezoek zag ik al een vilten exemplaar boven de suikerbonen prijken. In dezelfde kleurstelling, dat wel.
Na het zien van haar bandwerk-in-extremum was de goesting aangewakkerd: een T-shirt met enveloppehals mocht en zou niet op mijn portfolio ontbreken. Dat patroon uit dat boekje dat u allemaal gebruikt is (nog) niet in mijn bezit, helaas. Ik dacht in Knippie 2/2009 een waardig alternatief te vinden. Maar. (U voelt mij al komen). Er waren heel wat aanpassingen vereist eer het ding min of meer aan mijn perfectionistische verwachting voldeed
Notes to self: tricotlinten biaisgewijs aanstikken doet u niet meer. Zelfs niet als het patroon dat voorschrijft. Volgende versies (ja, u knipte er direct 3, in een nutteloze poging tot efficiëntie) maakt u van bij het begin stukken smaller, dat scheelt heel wat gepruts achteraf.

Gelukkig is er van de mankementen (bijna) niets meer te zien. Alleszins niet door de ontvangers van het cadeau, die zich verbaasd afvroegen hoe ik dat had klaargespeeld. Ze moesten eens weten.
Wél goed gelukt zijn de zomen. Zeer goed gelukt, al zeg ik het zelf. De tweelingnaald en ik kwamen nooit goed overeen, maar sinds de aankoop van zulks doorzichtig wegwasbaar materiaal (Soluvlies, blijkbaar) zien mijn stiksels eruit als done by a professional.
Al deze geschenken lagen al op de naaitafel te blinken toen het hoera-we-hebben-een-zoon-smsje de display deed oplichten. Een weekje later arriveerde het kaartje en bleken de sterren alvast in thema gekozen. Om toch nog even verder te borduren op de raketten die zijn mama zo mooi schilderde, omdat diezelfde mama houdt van geschrijf, en omdat ik het babygerief nog laaang niet beu was (note to self 2: zoek meer vriendinnen met bolle buiken) kwam er op de nipper nog een flockboek bij.
De eerste bladzijde vulde ik zelf, met prachtig papier en een prachtig gedicht.
De rest bleef maagdelijk wit. Klaar om gevuld te worden met al het moois dat nog op je pad komt, lieve Ferre!

zaterdag 2 februari 2013

Larsosaurus

Wat loopt daar door het bos?
Het gromt. Het is groen. Het heeft scherpe tanden en een stekelstaart.
 Is het gevaarlijk? Neen. Of toch, een beetje. Meet Larsosaurus!
U mag ook gewoon Lars zeggen. 
Al past 'Larsosaurus' misschien beter voor een zesjarige die reeds besliste dat hij later paleontoloog wordt, en als enige in de klas de betekenis van dat woord begrijpt. Eentje die uitgebreid weetjes opdiept over allerlei -aurussen, -topsen en -donten waarvan enkel de achtervoegsels de herkomst verraden. Eentje die tijdens een schminksessie in de kleuterklas vraagt om een Brachiosaurus op zijn gezicht, in plaats van de gangbare piraten en Mega Toby's.

De dag van zijn verjaardag bestelden Lars en zijn mama een trui. "Dino" was de enige vereiste, verder kreeg ik carte blanche. Wat wat dat plezant! Ik diepte het durf-het-zelvers-patroon nog eens op en liet de oma joggingstof halen bij Artevelde. Tien uur later was daar dit.
Aangezien zijn mama zelf ook af en toe achter de naaimachine kruipt om het zusje van schone rokjes te voorzien, ging ik voor perfect afgewerkt met veel dinodetails.
Ziehier mijn favoriet: het buikje. Dat een geheime zak herbergt.
En dat gezicht bij ontvangst, daar doen we het voor. Uiterst contentement, zeker toen duidelijk werd dat enkele kleine kleutertjes er een beetje bang van werden. Je zou voor minder, als je dit als driejarige tegenkomt in het bos.
Het denkwerk voor de dino inspireerde: een wereld van mogelijkheden is geopend. Wat denkt U van poesjes, ridders, vlinders, indiaantjes, (troetel)beren,...?
 
Dit exemplaar werd alvast uitvoerig goedgekeurd. Eén klein puntje had ik wel over het hoofd gezien: de tanden. Geheel volgens kleuterlogica moesten die zwart zijn. In de prehistorie bestonden namelijk nog geen tandenborstels.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...