Ferre

Er viel nog eens een kaartje in de bus. Kaartjes en brieven, daar houden wij van. Echte (kriebel)letters op echt papier, zonder vervelende lichtnevenwerkingen waar ogen en andere lichaamsonderdelen moe en ambetant van worden. En de allerleukste kaartjes, dat zijn die met goed nieuws. Vinden wij. Die die vol vrolijkheid aan de wereld vertellen over nieuwe burgers, inclusief rijmpjes à la "iedereen mag het horen, ik ben (vult u zelf maar in)" - met een beetje geluk ook nog ietsje poëtischer.

Het kaartje van Ferre kwam twee weken geleden, maar hijzelf werd al enkele maanden langer verwacht. Dat gaf mij ook ruim de tijd om een volledig cadeaupakket te voorzien. Te beginnen met een dekentje, een naaisel dat in blogland zeer hoog scoort in de populariteitspoll der babygeschenken. En terecht. Dekentjes zijn handig in bedjes, buggy's en aanverwanten, en bovendien duurzaam. Ik hoop alleszins dat meneer binnen een jaar of vier nog steeds gezellig onder zijn dekentje voor het haardvuur kruipt.

Met gewone fleece, omdat ik wat schrik had voor de combinatie babymond - langharige fleece. Minder knuffelig, dat wel, maar even warm, en dat is waar het om draait.

Omdat er nog stof over was, en omdat men nooit genoeg feestjes kan vieren: een naamslinger. Ik was helaas niet de enige die dat bedacht, want bij bezoek zag ik al een vilten exemplaar boven de suikerbonen prijken. In dezelfde kleurstelling, dat wel.

Na het zien van haar bandwerk-in-extremum was de goesting aangewakkerd: een T-shirt met enveloppehals mocht en zou niet op mijn portfolio ontbreken. Dat patroon uit dat boekje dat u allemaal gebruikt is (nog) niet in mijn bezit, helaas. Ik dacht in Knippie 2/2009 een waardig alternatief te vinden. Maar. (U voelt mij al komen). Er waren heel wat aanpassingen vereist eer het ding min of meer aan mijn perfectionistische verwachting voldeed
Notes to self: tricotlinten biaisgewijs aanstikken doet u niet meer. Zelfs niet als het patroon dat voorschrijft. Volgende versies (ja, u knipte er direct 3, in een nutteloze poging tot efficiëntie) maakt u van bij het begin stukken smaller, dat scheelt heel wat gepruts achteraf.

Gelukkig is er van de mankementen (bijna) niets meer te zien. Alleszins niet door de ontvangers van het cadeau, die zich verbaasd afvroegen hoe ik dat had klaargespeeld. Ze moesten eens weten.

Wél goed gelukt zijn de zomen. Zeer goed gelukt, al zeg ik het zelf. De tweelingnaald en ik kwamen nooit goed overeen, maar sinds de aankoop van zulks doorzichtig wegwasbaar materiaal (Soluvlies, blijkbaar) zien mijn stiksels eruit als done by a professional.

Al deze geschenken lagen al op de naaitafel te blinken toen het hoera-we-hebben-een-zoon-smsje de display deed oplichten. Een weekje later arriveerde het kaartje en bleken de sterren alvast in thema gekozen. Om toch nog even verder te borduren op de raketten die zijn mama zo mooi schilderde, omdat diezelfde mama houdt van geschrijf, en omdat ik het babygerief nog laaang niet beu was (note to self 2: zoek meer vriendinnen met bolle buiken) kwam er op de nipper nog een flockboek bij.

De eerste bladzijde vulde ik zelf, met prachtig papier en een prachtig gedicht.

De rest bleef maagdelijk wit. Klaar om gevuld te worden met al het moois dat nog op je pad komt, lieve Ferre!