topbar

zondag 30 augustus 2015

Wachtdag

Niemand ging dit lezen. Ik schreef voor mezelf, om de dag te vullen en gedachten vast te leggen. Voor later, of voor “van mij af”. Schrijven doet je kijken, met andere ogen naar je zelfde zelf. Alsof het iemand anders is, die jij kan vastpakken, een theetje brengen en zeggen dat het allemaal goed komt.

Een dag duurt lang als je wacht tot hij voorbij is. Als je steeds weer met je neus op de feiten en met je lichaam in de zetel wordt gedrukt. Jij, bezitter van een tomeloze energie, moet recupereren van bezoek. Jij, die letters verslond met een snelheid die je ogen niet konden volgen, vindt dat een boek te veel concentratie kost. Jij die je tijd te kostbaar vond voor de computer, hoopt bij elke refreshbeurt dat Facebookvrienden hun leven in honderden foto’s met de wereld zullen delen. Jij die beweerde je nooit te vervelen, telt gelaten de uren af.

Je hebt hem al verwenst, de pijn die in jouw plaats nee zegt op elke leuke uitnodiging. De duizelingen die rechtstaan doen tintelen. De vermoeidheid die jou in een zomerse winterslaap dwingt. Je hebt gehuild en gevloekt en hem gesmeekt om weg te gaan. Maar na een goede dag, zo één waarin op een plan een uitvoering volgt en je een glimpje van een vroeger zelf ziet, merk je dat je op hem gewacht hebt. Dat je hem miste. En als hij daar weer is, omarm je hem, als een vriend die terugkomt van een veel te lange reis. Je begint aan elkaar te wennen, elkaars gezelschap te aanvaarden. Het is niet donker hier, letterlijk noch figuurlijk. De zon schijnt; jij kijkt toe van achter het raam.

Zo glijden de weken als wolken voorbij. Maar je klaagt niet. Je wuift de triestige smileys in lieve berichten weg, en zegt dat het allemaal kwestie van het juiste perspectief is. Dat genieten van feestjes kan, ook als je ‘happy birthday’ zachtjes meezingt uit het bed van de gastvrouw en tijdens het dessert de drukte wegslaapt. Dat je enkel verwachtingen moet bijstellen om blij te kunnen zijn met de dag. Dat het zo simpel kan zijn. Ziek zijn leerde mij toch mooi een levensles.


zaterdag 22 augustus 2015

Vervelend nieuws en een klein naaisel

Dat bloggend Vlaanderen zijn leven met de was mee buitenhangt, schreef ik. Een zin die - althans wat deze woonplek betreft - slechts gedeeltelijk waarheid bevat. Hier leest u vrolijke flarden uit (het creatieve deel van) Eva's leven. Natuurlijk valt hier met regelmaat een vloek of een zucht, maar die deel ik eerder met naasten dan met de wereld. Bij uitzondering gaan de gebloemde gordijntjes van dit stekje even open, voor een aankondiging van rust op alle vlakken.

De mysterieuze oorzaak die mij gedurende het semester al zeven weken velde, keerde met de intrede van de vakantie vrolijk terug. Zijn ontvangster was daar iets minder tevreden mee, maar naar haar mening werd niet gevraagd. Een eerste strategie was negeren. De "het-gaat-goed"-schijn hooghouden, hopende dat De Pijn zoals een huis-aan-huis-verkoper vanzelf zou afdruipen. Daarna volgde boosheid, op het lichaam dat geen rekening leek te houden met de wensen, plannen en ideeën van het hoofd. De laatste fase is de moeilijkste: leren accepteren dat dagen gevuld mogen worden met slapen, en tevreden leren zijn met goede momenten (die er zijn, gelukkig!) en kleine verwezenlijkingen.   

Ik schrijf en herschrijf, en wil eigenlijk liever wissen. Want schrijven is toegeven, voor mezelf en voor de wereld. Pijn is in vier maanden een ongevraagde metgezel geworden, wiens gezelschap ik maar langzaam leer aanvaarden.

Of ik kan naaien? Jawel. Een uurtje, een halfuur, maar vaker ook niet. Alle creatieve plannen ten spijt kies ik dan voor eenvoudige dingen, voorzien van uitleg en patroon. Voor het zilveren feestje van Wouter en Annick maakte ik, ter verpakking van het echte cadeau, een rond mandje uit ZoGeknipt2's kokerfestival. Dat deze levendige kleuren de voorbode mogen zijn van nog minstens 25 mooie jaren!
Edit (voor de bezorgde zielen): Wat begon met oververmoeid zijn in april groeide en bleef iets langer hangen. Een naam en een oplossing laten op zich wachten. Hopelijk verdwijnt het even mysterieus als het gekomen is!

zondag 16 augustus 2015

Nina Culottes

** English version here **

Het wereldwijde web is een fijne woonplaats. De huizen in de Naaistraat dragen vrolijk gebloemde gordijntjes en zelfs 's winters lijkt de zon er te schijnen. De buren zijn gelijkgestemden en strooien steeds met complimenten. 'Gezellig koffiekransje' benadert de werkelijkheid in mijn aanvoelen dichter dan 'mondiaal gebeuren'. Een koffiekransje met onbekenden die tegelijk bekend aanvoelen, omdat je meeleeft met hun kleine en grote zorgen, en omdat jij de inhoud van hun kleerkast vermoedelijk beter kent dan hun wederhelft dat doet.

Hoewel ze hun leven met de was mee buitenhangen, blijven de echte gezichten meestal achter de luiken verborgen. Gelukkig bevinden zich onder de buren ook mensen met zin voor initiatief, die events op poten zetten waar de namen een gezicht, een accent en een manier van lopen krijgen. Ik genoot van de Blogameetup en het Zonen09-feest, van babbels met dames die even leuk zijn als hun (schrijf)stijl en hun foto's. Meestal blitzgesprekken, want "er zijn er zo veel en ik wil iedereen gezien hebben" (wat nooit lukt, overigens. Ik eindig de avond steeds met lichte spijt om alle mensen die ik miste). Blitzgesprekken, omdat mijn kleine hartje stiekem vreest dat men mijn gezelschap beu zou raken.

Privédates zijn meer mijn ding. Ik had vele gezellige dagen met deze leuke dames, een koffiedate met mijn naamgenote, en deze zomer mocht ik daar een naaidate bij An aan toevoegen! Compleet met heerlijke quiche in een mooi interieur en chauffeur van en naar het station. Op de planning voor die dag stonden de Nina Culottes van Compagnie M. Na een dag soldenzoeken met de onmogelijke opdracht "een short met hoge taille en wijde pijpen", leek zelfmaak mij een snellere optie.
Nina Culottes - voor
Mijn maten zweefden tussen XXS en XS, dus tekende ik voor de zekerheid (tijdens een babysitavond, op papieren tafelkleed bij gebrek aan patroonpapier. Zo gaat dat hier.) de grootste van de twee over. Of  het aan de licht rekbare gabardine, mijn verhoudingen, de maatvoering, of een combinatie van voorgaande lag, geen idee. Ik stikte, paste, versmalde, en herhaalde die volgorde een drietal keer. Uiteindelijk haalde ik uit de middenachternaad 8 cm weg, en zit Nina als gegoten!
Nina Culottes - zij
De meningen zijn verdeeld. Vader vindt het maar zozo, vrienden vinden het één van mijn topstukken. Ik ben vooral tevreden met een effen uitbreiding van de collectie, en met hoe het uitdraaide zoals ik het in mijn hoofd had: een hip shortje met een knipoog naar de badmode uit de fifties.
Nina Culottes - achter
Foto's namen we op prachtig Burano, als semi-professionals. Ditmaal had ik, naast mijn buitengewoon getalenteerde huisfotografe, namelijk ook een persoonlijke stylist ter beschikking, die de fotografisch meest interessante positie van handen en andere lichaamsdelen bepaalde.
Stylist
Gedaan met twijfelen over de juiste pose of de mooiste lach. Enkel een dame met een reflecterend scherm ontbrak nog in de entourage :)
Nina Culottes - schuin voor
PS: (On)bekende gezichten met interesse in (naai)dates, laat u horen! Ik breid mijn scala aan positieve ervaringen met de buren gaarne uit.

Patroon: Nina culottes - Compagnie M
Stof: koningsblauwe stretchgabardine - Pauli
T-shirt: Marco Polo

dinsdag 4 augustus 2015

Mambo!

** English version here **

Het (Vlaamsche en Internationale) patronenlandschap breidt zich razendsnel uit, en die groei doet zich voornamelijk voor in de kleinere maten. U slaat mij om de oren met testrondes en prachtige kledingkastuitbreidingen voor dochters en zonen. Ik lees met de glimlach en onthaal wat ik zie op de gepaste ooh's en aah's. Hoewel - toegegeven - soms stiekem vergezeld van een klein beetje hartzeer.

Het niet-hebben van eigen gebroed is bij wijlen zeer aangenaam. Ik trek de deur achter mij dicht wanneer ik wil. Ik vier vakantie zonder ingenieuze opvangregelingen. Ik kan twee dagen rondlopen in dezelfde outfit zonder gevaar voor snotvlekken. Met uitzondering van een occasionele babysitavond kan ik ongestoord een volledig WC-bezoek volbrengen. Maar die schattige patronen en dito stoffen, daarvoor zou ik met plezier eens wat nageslacht fabriceren. Gelukkig is er Liv om die steekjes van jaloezie te compenseren. Gelukkig ben ik zelf in het bezit van een figuur dat weliswaar buitengewoon lang, maar verder gemakkelijk te bekleden is. 

Dat kinderpatronen vergroten nog een van mijn specialiteiten ging worden, zei zij. Ze kreeg gelijk.   Net als meerdere blogkinders heb ik intussen Charlie, Antoinette, de Whole Grain Baby Halterdress en dit shortje in mijn kast hangen. Vlak voor vakantievertrek voegde ik een uitbreiding toe. Ik tekende, knipte en stikte een Mambo: het fiftieskleedje dat mij overhaalde om Homemade Mini Couture in huis te halen. 
U ziet hier een kopie van Mambo in extra-large-variant. Hoe ik dat deed? Ik tekende het bovenstukje van de 140 over en paste dat aan met behulp van een passend voorbeeld uit mijn patronencollectie. Mambo voorziet een klein rimpeldetail ter hoogte van de borst, puur voor esthetische doeleinden. Maar wie zegt dat rimpels geen vervanging voor nepen kunnen zijn? Mijn bescheiden borstpartij indachtig maakte ik dat deel vijf centimeter breder. Verder behield ik alle lijnen uit het oorspronkelijke patroon, en voerde ik enkel verlengingen en naadwaardetoevoegsels door. Met dit als resultaat:
Mambo
Er zijn zo van die naaisels waar je onverdeeld trots op bent. Die je liefst dagelijks rond je lijf zou draperen, en waarvan je hoopt dat tekenen van slijtage dit stuk zullen overslaan. Mambo is wat dat betreft eerder een geval van "schoenmaker, blijf bij je leest". Maar hoewel prinsessennaden mij nog steeds het meest flatteren, ben ik heel tevreden met deze kledingkastuitbreiding!

Oorzaak van die tevredenheid is de stof. Een zalig zachte voile, die gecombineerd met de rimpelrok de illusie wekt dat je in Evakostuum door de Italiaanse velden wandelt. Dit kleedje was bij 38°C dé compromis tussen de wensen van mijn lichaam (Afkoeling! Nu!) en de sociale conventies wat betreft lichaamsbedekking. 
Mambo
Zus en ik deden van fotoshoot op wat wij 'een idyllische locatie' plachten te noemen, maar waar onze Italiaanse gastvrouwe gewoon dagelijks haar was ophangt. Allemaal een kwestie van waar men de standaard legt, nietwaar?
Mambo
De huishond kwam ons vergezellen. Zich totaal onbewust van de schoonheid van zijn territorium, maar daarom niet minder tevreden met de aanwezigheid van potentiëel aandachtgevende gasten! 
Mambo
stof: Forest Hills Sweet voile - Anna Maria Horner (één van mijn laatste Amerikaantjes)
patroon: aangepaste Mambo uit Homemade Mini Couture

zaterdag 1 augustus 2015

Tra gli Italiani

Tussen de Italianen, daar vertoefde ik de afgelopen drie weken. Tussen de zonnestralen en het lekkere eten, de prachtige natuur en de pittoreske stadjes. Dankzij de uitgekozen verblijfplaatsen evenwel niet tussen de drommen toeristen. Onze laatste stop in de stad van het water vormde hierop een uitzondering, maar drie dagen drukte waren dankzij Venetiës schoonheid niet eens onaangenaam.

Week 1 van 3 spendeerden we op, in en rond het meer. We zwommen, huurden een bootje, leerden wakeboarden (een activiteit waar ondergetekende geen uitzonderlijk talent voor lijkt te bezitten), en bezochten het eiland middenin.
Zonsopgang op het eiland
Zonsondergang
(Poging tot) wakeboarden

De tweede week bevonden we ons in de groene heuvels. De dagtemperatuur ging flink de hoogte in en verving de sportieve plannen door luieren met een occasionele (stads)wandeling.
Resultaat van een kooksessie
Furlo Canyon
Gepakt en gezakt

Eindigen deden we met een echt stadsbezoek. Het San Marcoplein en zijn basiliek, het Dogenpaleis en de Canal Grande, maar ook het eiland Burano en de biënnale van de hedendaagse kunst.
Gevleugelde leeuw, symbool van Venetië
Culture clash: eeuwenoude gebouwen en passerende cruise
San Marco by night (2)
Kunstbiënnale, hoofdtentoonstelling
Kunstbiënnale, Braziliaans paviljoen
Kunstbiënnale, Japans paviljoen
Vrolijk visserseiland Burano

De meegenomen schrijfblok tekende ik vol kleedjesontwerpen, klaar voor uitvoering nu ik met mijn geliefde machinepark herenigd werd!

** For my international readers: from now on, I will be blogging in English as well! You can find the English blog here **
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...