topbar

zondag 30 december 2012

Versierselen

Kerst. Zowat mijn favoriete feest. Wat heel wat wil zeggen, want ik ben een feestbeest. Niet in de zin van fuiven-tot-een-kot-in-de-nacht (daar doet U mij namelijk echt geen plezier mee), eerder in die van lekker eten, gezelligheid, samenzijn en nog zo wel meer. Op mijn derde al te betrappen op uitspraken als "life is one big party", zegt dat niet genoeg? (Voor wie schrok van het taalgebruik even ter geruststelling: ik was geen peuter die zichzelf Engels leerde. Een papa met intercontinentale beroepsambities zorgde ervoor dat we toen in Amerika woonden. Vandaar.)

Voor het favoriete feest werd heel wat genaaid en geknutseld. Dat hier al een week te zien had moeten zijn, ware het niet dat mijn probleem met de foto's niet direct opgelost geraakte*. Ach, kerstversiering op 30 december, dat kan nog net, niet?
Een engeltjeskoor boven de schouw. Simpel en snel. En ik kan niet eens haken. Ik kocht de engeltjes bij Dille&Kamille, vilten sterretjes bij de Casa en pomponnekes bij Veritas. Wat garen en washi-tape, that's it.
Onderstaand tafereeltje maakte ik samen met vriendinnen, en bestaat uit piepschuim, gips, lichtjes en véél geduld.
Last-minute grijp ik ook nog het stokje van de Kapucijnaap. Onze kerstbos, gevangen in wat rare belichting. Die bomen, die zijn toch niet fatsoenlijk te fotograferen. Erin een eclectische compositie van knutsels en koopsels, gewoon, omdat wij dat tof vinden zo.
En eronder: het Heilig Huisgezin, omringd door een zwevende engelenschare. En, toevoeging van de Zus, een plastic berenorkest.
Ook eronder: cadeaus. Maar die ziet u een andere keer.

* Voor wie wil weten hoe we aan een oplossing kwamen: het was een miraculeuze genezing. We gingen met het apparaat terug naar de winkel, alwaar de fotograaf door middel van een magische handoplegging het ding repareerde. Vanuit rationalistisch oogpunt niet te verklaren, maar ineens werkte het terug perfect. In de winkel. Thuis. En sneller dan het de afgelopen maanden ooit lukte. Of hoe het leven soms onverklaarbaar is.

maandag 24 december 2012

Zucht.

Ik had tijd. Ik naaide. Ik wachtte vergeefs op zonlicht. Ik fotografeerde toen toch maar.

En ik kan u niets van dit alles bewijzen. De bij het fototoestel geleverde oplader besliste ineens enkel nog tegenwerking te verlenen. Drie kwartier proberen en er staat nog altijd geen enkel exemplaar op de computer. En ik had nog wel zulke schone kerstversiering en feestoutfits en cadeaus. Zucht.

Desalniettemin wens ik U toch een prachtige kerstavond. Een schoon kerstfeest. Alle moois en warms en goeds voor de feestdagen en alle dagen daarna.

Tot de volgende, hopelijk tegen dan vergezeld van beeld.

dinsdag 18 december 2012

Winterhanden

We belanden in het seizoen waarin verkopers van handcrème goed verdienen en mijn enige verzetje tussen de studies door bestaat uit fietsen naar deze prachtplek. Men stuurde ons (vries)kou en zelfs al sneeuw, dus er is meer dan nood aan warm wintergerief! Te beginnen met handschoenen, want de 'uiteindjes' raken bij mij altijd als eerste onderkoeld. Zijnde: de oren (muts: check), de tenen (warme sokken: check. Nu nog van die non-stijlvolle sneeuwbotten.), de neus (neuswarmer: check? Nee. Toch maar niet.) en de handen. Voor die laatste voorzag ik dit:
 
Handschoenen volgens een Engelse tutorial uit de tijd dat ik nog niet opsloeg waar die dingen te vinden waren. Uit een stukje lammy dat ik, samen met een kast en oude schoolboeken, erfde van mijn groottante. Nu wordt door de sneeuw fietsen ook met liefde terugdenken, is dat niet schoon? 

Ik liet mij eens gaan in het vrij borduren en vind het resultaat gelijk wel stylish. De mama met handschoenenfetisj, die 's winters nooit het huis verlaat zonder een bij-de-outfit-passend-paar, ook. Ik betrap bepaalde gezinsleden dan ook af en toe op het dragen van bovenstaand duo.

Ach, ik heb er toch genoeg.
Wat dacht u van deze, bijvoorbeeld? Een volledig gerecycleerd paar dat sporen van oude truien en lintjes bevat. En bovendien gevoerd (het breisel laat helaas nogal wat wind door) met nog meer fleecetrui-deeltjes. Het gebeurt zelfs dat ik ze halverwege de fietstocht in mijn zak prop wegens "te warm". En dan bedenk dat ik beter het eerste paar had aangedaan. Dat de mama mee had. Tja.

Voor de fietscompagnon die jarig was maakte ik deze. Lichtelijk jaloerse blikken richting mijn stuur worden dan verleden tijd. Als ze ze niet vergeet, tenminste.

Verder zou ik mij graag excuseren voor de verwaarlozing. Examenperiodes en naaien gaan niet zo goed samen, neem dat van mij aan. Maar in de kerstvakantie maak ik het goed. Echt. Een hoofd vol plannen en een kast vol stof : toekomstmogelijkheden te over!

woensdag 5 december 2012

Grote liefde

Tussen mij en de overlock, vanaf nu voor Uw (on)gemak gedoopt tot zuster O.

Maar ook tussen mij en de papa. De enige binnen ons huishouden die nog niet (in meerdere of mindere mate) door mij vestimentair voorzien werd. Tijd voor verandering, me dunkt.

Ne piezjema.
Niet omdat daar een tekort aan was, wel omdat daar geen tekort aan kan zijn. Toch niet als u van het type bent dat iets pas richting kledingconainer dirigeert nadat u er minstens 20 jaar geniet van heeft gehad. Milieubewust, that is. Maar verder vooral saai. Is dat typerend voor mannen? Doet die van U dat ook? Of weet U daar stiekem een stokje voor te steken?
Ondanks de reeds aanwezige exemplaren van wisselende ouderdom: een nieuw. Pasgeboren, versgestikt. Het moet niet altijd recyclage zijn. Om de verkleining der ecologische voetafdruk toch een beetje tegemoet te komen enkel een broek. In de kast liggen tenslotte genoeg T-shirts - eveneens van wisselende ouderdom - die combineerbaar zijn met donkerblauw.
De pyjamabroek was trouwens een perfect project om zuster O. beter te leren kennen. Vooral dan haar verhouding met lubberende tricot. Morgen mag ik naar de les, maar mijn geduld reikte niet zo ver. Zuster O. en ik sloegen dus aan het proberen, en brachten het er al met al zeer goed van af. Ik prutste wat met haar spanning, zij prutste wat met mijn naden. Maar we kwamen tot een resultaat dat "goede samenwerking" mag heten. En mannen, die zien die kleine foutjes toch niet.
De vader wenste in de anonimiteit te blijven en verstopte zich detective-gewijs achter de krant. Maar ziet u een man in bovenstaande outfit op weg naar de brievenbus, dan weet U zeker dat hij het is.

donderdag 29 november 2012

Bericht aan de Sint

Allerliefste Sint,

Momenteel ben ik heel druk met de voorbereiding op de examens, vandaar ben ik nog niet in de gelegenheid gekomen om U een brief (al dan niet verlucht met tekeningen) te zenden. Ik hoop dat U mij desondanks niet vergeet. Wegens eerdergenoemd tijdgebrek heb ik een verlanglijstje op Pinterest aangelegd. Kunt U een beetje overweg met de computer? Zo niet vraagt U best hulp aan één van Uw Pieten. Het is niet moeilijk: U klikt gewoon hier. En zijn mijn wensen niet fabriceerbaar door Uw speelgoedmachine, dan belandt U met één druk op de (linker)muisknop in de juiste webwinkel. Sintshoppen was nog nooit zo makkelijk. Als U nu nog zo vriendelijk zou willen zijn uw collega's hier ook van op de hoogte te brengen, beloof ik dat U volgend jaar extra veel tekeningen in mijn schoentje vindt.

Met vriendelijke groeten,
Eva

En U? Wat hoopt U te ontvangen van de goedheiligman? 

zondag 25 november 2012

Een award, zowaar.

Complimenten zijn leuk om te geven en al even leuk om te ontvangen. Bijkomend voordeel: helemaal gratis. Geen wonder dat de opvoedboekjes U vertellen Uw kinderen uitgebreid te complimenteren bij goed gedrag, in plaats van de welgemikte mep bij het omgekeerde. Beide partijen worden daar gelukkiger van.

Enkele jaren geleden voerde Klasse campagne in de Vlaamse boekentas: "geef eens een compliment op een onverwacht moment". Met bijhorende stickers en al. Geen idee of het op grote schaal iets uitgehaald heeft, maar binnen de kennissenkring strooi ik sindsdien duchtig met complimentjes.

Vist U ook graag naar waardering? Start een blog. Naai, wacht tot U bekendheid krijgt en onder uw berichten talloze lovende reacties verschijnen. Awards, die circuleren hier ook. Voor net dat extra beetje zelfvertrouwen. Niet dat daar bij mij een groot tekort aan is, maar geef toe, bewondering vindt iedereen (stiekem) leuk. Aangenaam verrast was ik dus, toen ik mezelve bij Mammabelle genomineerd vond. Omschreven als "een meid met pit, haar op haar tanden en op haar pen. Ze schrijft echt fantastisch goed!". Ik hoop maar dat dat van dat haar figuurlijk bedoeld was.

De Liebster Blog Award dus. Wat ook inhoudt dat ik het het één en het ander moet blootgeven over mezelve. Bent u klaar? Daar gaan we.

Ondergetekende:
  1. Maakt constant lijstjes en vinkt heel graag af.
  2. Steekt haar tijd graag in naaien en toneelspelen, maar zou (wegens weinig werkzekerheid) van geen van beide haar beroep willen maken.
  3. Droomt van een job in het onderwijs. Kleuter en lager, ofzo.
  4. Heeft nog geen enkel gaatje in haar tanden en is daar stiekem heel trots op.
  5. Kan niet kiezen. Nooit. (en kreeg op restaurant zelfs eens geen eten omdat ze na een halfuur nog altijd niet beslist had).
  6. Heeft een hoofd dat altijd veel te vol zit met plannen.
  7. Volgde twee zomers op rij een fotografiecursus en hoopt stiekem op een spiegelreflex.
  8. Stapt graag kinderwinkels binnen om inspiratie op te doen.
  9. Droomt van een lange keukentafel met veel kinders (in de verre, verre toekomst).
  10. Zoekt/maakt graag cadeautjes. Liever geven dan krijgen, in haar geval.
  11. Kan niet in slaap vallen zonder eerst de komende dag te overlopen.
Elf, zoals gevraagd. En dan zijn we er nog niet. Ik dien U ook nog van antwoord te voorzien op evenveel vragen.

1. Wat is jouw levensleuze?
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg!
2. Waar koop je jouw stofjes?
De aandachtige lezer kan zo mijn favorieten opnoemen. Kijkt U eens hier voor een quasi volledige lijst.
3. Zonlicht of maanlicht? 
Zonlicht. Ik hou van warmte en nachtrust.
4. Wat is jouw lievelingsrecept? 
Ondergetekende eet alles graag, behalve zalm en boontjes.
5. Wie is volgens jou een muzikaal toptalent?
Muziek valt niet echt binnen mijn interessegebied, maar de klassiekers weet ik wel te smaken.
6. Beste film aller tijden?
Veel te veel keus. Momenteel zijn Adem, Hasta la Vista en Tot Altijd favoriet.
7. Vanwaar kwam je inspiratie om te beginnen naaien?
Laat ons zeggen dat de inspiratie er al was voor de naaimachine. En dat dit alleen maar versterkt werd door de onmetelijke hoeveelheid prachtblogs.
8. Hoe omschrijf je jezelf in één woord?
Twee, mag dat ook? Optimistisch en (bijna) immer vrolijk.
10. Sinterklaas of kerstmis?
Goh... Allebei. Ik hou van feest!
10. Wat is je favoriete kledingstuk? 
Mijn appel-halterkleedje. Eigenlijk alle kleurige kleedjes. En rokjes en truien en T-shirts. Alles wat de kleerkast en een regendag opvrolijkt.
11. Sinds wanneer ben je gestart met bloggen? 
april 2012. En het nog lang niet beu!


Nu is het aan mij om complimentjes uit te delen. Ik geef het stokje met graagte door aan:

Lor@: waarheen mijn allereerste bezoek aan blogland leidde.
De Opgewekte Kapucijnaap: alleen al voor haar geweldige naam!
FeeSter: omdat hun prachtige spulletjes wat extra lezerspubliek verdienen
Mlle Belle: voor haar prachtige dochters en dito maaksels.
Various kinds: want mooie foto's, dat zien we graag
Storm & co: volgster van het (bijna) eerste uur. Waarvoor bedankt.
Flexje: voor haar prachtige kruippakjes in tricot
Patat en Kroket: want beginnende blogs met schone foto's, dat ziet ge niet vaak
Matilda: die vrolijke accessoires maakt, en we love vrolijk!
Inspirée Par Georgette: gewoon. Mag dat ook?
Artisanat: omdat jong naaitalent wat aansporing verdient :)

Oh, en nog zo veel meer mensen. Maar zo gaat dat in 't leven, ge kunt nooit iedereen gelukkig maken. Mijn keuze werd (volgens de regels) beperkt tot 11 blogs met minder dan 200 volgers. Ziet U uzelve in de linkerzijbalk staan? Voelt U zich dan vooral ook aangesproken.

Nu heb ik het helemaal gehad met elven en vragen. Bovenstaande genomineerden mogen dan ook genoegen nemen met 11 wetenswaardigheden over zichzelf. Of meer, maar niet minder.

Pfft. Dit bericht kan in de boeken als "langste bericht ooit". Bedankt voor uw tijd.

donderdag 22 november 2012

Wollig. Warm. Winters.

Zo ergens tussen mijn tweede en vierde verjaardag geloofde ik dat blauwe wol van blauwe schapen kwam. En groene wol van groene. Oranje van oranje. Bent u mee?
Tot ik op knutselkamp leerde over weven en breien en verven. Gedaan met de illusie. Zo gaat dat in het leven, de dingen die ge als kleuter gelooft draaien steevast uit op teleurstelling. De schapen verdwenen in hetzelfde rijtje als de baardige man en de klokken uit Rome.

De wollen truien met hun hoge prikgehalte, die verdwenen ook. Helemaal onderaan de stapel, ondanks hun warmte en hun schoonheid. Evenals alle kledingstukken met knoopjes. Kleuters met een eigen willetje :)
Maar nu ik 'groot' ben mogen ze terug. De wollen stukken dan toch, knoopjes zijn nog altijd niet mijn favoriet. Aangezien ik intussen ook gegroeid ben was het tijd voor nieuw. Met den overlock. Het breisel van In den Beer zag U vorig jaar bij Ienemiene. En omdat stof en patroon in dit geval gewoon voor elkaar gemaakt zijn: een rolkraagkleedje.
Ik deed eens van netjes en professioneel, stak het hele kleed ineen met de breedste steek van de naaimachine, paste hier en daar wat aan, en toen pas kwam de overlock in beeld. Veel moeite, maar een quasi-perfect resultaat én een patroon dat nog vele malen gebruikt zal worden.
Bij deze zou ik mij wel graag excuseren voor de kwaliteit van de foto's. We bevinden ons in een seizoen waar daglichtmomenten schaars zijn, en deze momenten daarbovenop nog eens tijdens school- en werkuren vallen. Dat had beter geregeld kunnen worden, vindt U niet? Dan zouden deze foto's misschien baden in een middagzonnetje, in plaats van een sfeer van rap-rap-voor-het-donker-is. Tot de zomer terugkeert zult U het echter hiermee moeten doen. Al goed dat dat nog even duurt, want mijn hoofd is gevuld met winterplannen.

Nu rest mij (bovenstaande gedachte indachtig) enkel nog het bedanken van iemand. Merci, schaap. Al ben je dan wit.

zaterdag 17 november 2012

SOS

Intussen ben ik het al goed gewoon in blogland. Prettig contact met de buren, de woonst netjes op orde. Jaja, ik ben hier graag. Al zit ik af en toe nog met wat vragen. Bij gebrek aan gemeentelijke dienst stel ik ze gaarne aan U, waarde collega's. In de hoop dat U met Uw tonnen ervaring mij van een antwoord kunt voorzien. Bijvoorbeeld:
  • Velen onder U doen het uploaden der foto's via Flickr. Maarrrr. Hoe? Ik gebruik altijd Picasa, doch Flickr lijkt mij handiger. Of niet?
  • Rond eerdergenoemde foto's verschijnt altijd een wit kader. Hoe doe ik dat verdwijnen (zonder ervaring in de goochelkunst)?
  • De Pin-it-button, zoals bv. hier. Handig in gebruik, iets minder in installatie. De Engelse uitleg op Pinterest leek mij eerder Koreaans. Iemand met een diploma vertaler-tolk op zak?
Veel vraagtekens. Dat past bij u, zegt de broer. En daarbij heeft U weeral iets geleerd over mij. Ik stel mij altijd overal vragen over. Vermoeiend, ik zeg het u. Gelukkig loopt de kennis omgekeerd evenredig met de leeftijd. Wat in mensentaal wil zeggen: hoe ouder ge wordt, hoe meer ge weet en dus hoe minder ge u hoeft af te vragen. Oef.

Ziezo. Mijn vragen zijn gesteld. Ik hoop dat U er wijs uit raakt, en, nog beter, mij kunt verderhelpen. In ruil daarvoor krijgt U mijn eeuwige dankbaarheid. Als dat geen schoon cadeau is.

dinsdag 13 november 2012

Tweeduizenddertien

Ik ben gezegend met een goed geheugen. Vraag mij gerust op welke dag het dochtertje van papa's collega het levenslicht zag (met die weddenschap won ik anderhalve meter stof!), welke weg we volgden tijdens een wandeling in 2006, of wat kleine zus een jaar geleden op restaurant bestelde (Ha! Hier had ik u liggen! Het kind kiest pertinent voor spaghetti. Maar de mama, die is onvoorspelbaar. Vraagt u me anders dat.). Helaas gaat deze mogelijkheid-tot-reproductie-van-feiten enkel op voor useless information. En niet voor wiskundige formules of jaartallen bij geschiedenis. Een nutteloze gave, met andere woorden. Afgezien van de weddenschappen dan.

Geheugen of niet, zonder agenda ben ik niets. Tenzij mijn medemensen zich er niet aan storen dat ik de helft van de afspraken mis. De minst interessante helft, dat wel. Maar toch.
Helaas zijn er in de winkel alleen saaie en/of belachelijk dure exemplaren te vinden. Ik legde, na lang wikken en wegen, het goedkoopste en saaiste op de toonbank, negeerde de onbegrijpende blik van het verkoopstertje en betaalde. Vier euro.

Thuisgekomen keerde ik mijn restjesbak binnenstebuiten en viste een schat. Een prachtstofje van Kokka, mijn allereerste designeraankoop. En bijna op. Wegens stofgebrek kon er zelfs geen fatsoenlijke boekenhoes meer af. Ik behielp mij met schaar en lijm, op de manier waarop uw moeder vroeger uw boeken kaftte, en een kwartier later veranderde de bijna deprimerende agenda in een vrolijk boekje.

Missie geslaagd! Het komende jaar noteer ik met een glimlach alle saaie en minder saaie afspraken.
't Is enkel te hopen dat de wereld intussen niet vergaat.

woensdag 7 november 2012

Blij

Helemaal zoals Alfred Judocus Kwak het zingt. Ik ben vandaag zo vrolijk. Zo vrolijk. Zo vrolijk. Zo ongelooflijk vrolijk. En de rest neuriet u er zelf maar bij.
Waarom?

Omdat uw 22 opmerkingen onder het vorige bericht mij ongelooflijk vrolijk stemden, evenals de 7800 keer (op de kop af!) dat u en uw collega's hier al kwamen kijken. Ja, ik ben zo iemand die wekelijks zijn statistieken checkt. Stelduvoor, dat ik dat hier allemaal zou schrijven voor één luttele lezer. Niet dus. Hoera!

En ook omdat ik na drie weken examens eindelijk nog eens rust heb, en rust staat gelijk aan naaitijd. Hoera! Dit deel van de vrolijkheid bereikte haar (vrolijkheid kan niet anders dan vrouwelijk zijn) hoogtepunt toen een Bambiblauwtje in de bus viel. Dubbel hoera! 
Omdat ik nu ook tot het clubje der Boekbezitters behoor. Stof voor Durf-het-Zelvers en Zo Geknipt sieren nu mijn leesplank. Het eerste kocht ik eergisteren in de plaatselijke boekhandel. Nummer twee volgde gisteren op de Boekenbeurs. Om de euforiemomenten wat te spreiden, begrijpt u? Dat is beter voor het hart zegt de cardioloog. Zelfs zonder signeerseesies van Sanne, Riet, Lies en Griet (het volk werd begroet door naamkaartjes en een naaimachine) was het over de koppen lopen bij de naaiboeken. Dames, het succes van jullie schrijfsels is bij deze verzekerd. Ik hielp jullie eentje verder op weg naar de top tien. Geen dank, de eer gaat volledig naar jullie gevieren.
Momenteel ben ik nog helemaal in de kijk-blader-en-roep-aah-fase, maar hopelijk is dat slechts tijdelijk en zal er na de wenperiode ook daadwerkelijk Iets gerealiseerd worden. Geduld, het is en blijft een schone deugd.

Driewerf hoera! Om dit alles te vieren, om aan mijn naaidrang tegemoet te komen en tegelijk het hoofd niet te hoeven breken op moeilijke patronen: een vlaggenlijn.

Volledig in het kader van Recykleren 2.0 zocht ik, weliswaar een dikke maand te laat, mijn schoonste restjes bijeen. Knippen, strijken en stikken. Voor ik het wist zat ik aan 56, en was de slinger iets te lang voor de living. Ach, een extra keertje rond de lamp en opgelost.
Instant rust pour la tête. Zen, de budgetoplossing.
Vrolijkheid aan de muur en in het hoofd. Wordt u daar nu niet blij van?

maandag 29 oktober 2012

Nul komma zeven

Een professor in de evolutietheorie kwam onze schamele kennis omtrent dat onderdeel van de biologie even bijspijkeren. Wat ik vooral onthield uit zijn voordracht was datgene over de taille-heup-ratio. U wenst verduidelijking? Een verhaaltje dan.

Twee onderzoekers reisden de wereld rond met prenten van het vrouwelijk lichaam (er zijn lastiger jobs) en vroegen iedere aardbewoner van het penisbezittende geslacht  (Chinees tot Indiaan, Eskimo tot Papoea-Nieuw-Guinees. Om U een idee te geven van de omvang van het onderzoek) de vrouw met de ideale maten aan te wijzen. Unaniem werd Zij met de taille-heup-ratio van 0,7 verkozen.

U kunt thuis meteen aan de slag. Neem Uw lintmeter, meet taille- en heupomtrek (voor de valsspelers: buik niet intrekken!) en deel 1 door 2. Nul komma zeven? Proficiat! U bent gezegend met het volgens de helft van de wereldbevolking perfecte lichaam. En dan nog wel de helft die U aantrekkelijk dient te vinden, met het oog op de verderzetting van onze soort.

Ik ben momenteel van het type "plank*" (we spreken elkaar binnen 30 jaar nog eens.) dus was er nood aan heupverbredend materiaal. Een kleed met plooien!
* Kent U die? De lichaamsanalyses uit de modeboekskes? Awel, die zeggen dat.
Het patroon diepte ik op uit een Knipmode bijlage (gokje: maart 2010) en hing al een goed jaar in een hoekje van het prikbord. Daarnaast een stukje stof van Anna Maria Horner (ooit bij Vermiljoen). Plots kwamen ze bij elkaar en verwerden tot een kleed. Ik stak er een paspeltje tussen om de print wat te doorbreken, en verkortte met 10 cm voor een kleine retro-feel.
Zag U de botten? Nieuw. Mooi. Aaaah.

donderdag 25 oktober 2012

Het kind in de rok op het feest

Voor de nieuwelingen onder u even een update: kleertjes voor kleine meisjes vallen onder de noemer "mijn favorieten". Bij gebrek aan eigen gebroed regelmatig op bestelling. Het tintelende gevoel tijdens de pasbeurt, waarbij het rokje en de toekomstige eigenares strijd voeren om elkaar in schoonheid te overtreffen, hoef ik u ongetwijfeld niet te beschrijven. Iedereen met (surrogaat)dochters begrijpt wat ik bedoel.

Nóg beter wordt het wanneer rokjes besteld worden met een reden. In dit geval niet zomaar één. De nonkel van Dien deed van trouwfeest, de mama van Dien van feestkledij-zoektocht. Ze kwam hier uit. Het rokje zag u al, het kind erin ook. Toch kunnen we hier spreken van een primeur. Het kind. In de rok. Op het feest.
(Dat al in september plaatshad, voor het geval u denkt dat Dientje in haar zomerkleertjes door de herfstregen wordt gestuurd. Ergens op de weg tussen fotograaf en mijn mailbox liep het wat vertraging op. Maar dat vindt u vast niet erg, wel?)

Waarbij punt 3 van de lijst afgevinkt (wat Van Dale van dat woord vindt doet er even niet toe) kan worden.
Zoals beloofd volgen spoedig de andere items. Eerst even een wiskunde-examen gaan afleggen. Wish me luck.

dinsdag 16 oktober 2012

Nog maar eens

Misschien had U gehoopt op
(1) de realisatie van één dezer projecten
(2) een schoon winterkleedje met assorti botten
(3) foto's van kindjes in rokjes
(4) iets origineels

Ik ga U moeten teleurstellen. Het is wederom een kroon.
Ditmaal eens niet voor een kinderkopje. De dochter van onze poetsvrouw (of huishoudhulp, eufemistischer uitgedrukt) krijgt een verrassingsfeest waarop een dergelijk hoofddeksel niet zou misstaan. Hoe oud ze wordt, dat hoef ik U niet te vertellen zeker?
Roze katoen langs beide kanten, elastiek, geflockte cijferers. Het basisrecept, eigenlijk.
Ik kon het niet laten zelf eens te passen, kwestie van voorbereid te zijn tegen volgend jaar. Dit is dus niet het laatste exemplaar dat U voorbij zag komen.
Een sprankeltje hoop wil ik U toch meegeven, in deze donkere herfstige dagen. Behalve nummer 1 - tijdelijk geparkeerd in afwachting van een huiswerklozere periode - wachten bovenstaande items op het juiste licht voor foto's (2), tijd om te bloggen (3) en tijd om te naaien (4). U hebt dus wat tegoed van mij.

dinsdag 9 oktober 2012

Prijskaartje

Soms loop ik door een winkelstraat. Soms denk ik: laat ons eens zot doen. Laat ons eens zo'n dure boetiek binnengaan, gewoon om te kijken. En eventueel om te passen. Het zou namelijk wel eens kunnen - ik denk altijd in mogelijkheden - dat daar het perfecte stuk hangt. Dat ik dan minutieus kan bestuderen, passen, stiekem fotograferen met mijn GSM of andere voorhanden zijnde elektronica (stout hé. Gnigni.).
En thuis trachten, in samenwerking met de Bernina, een vergelijkbaar resultaat te behalen. Let wel: vergelijkbaar. Niet hetzelfde, want dat zou getuigen van weinig originaliteit.
De momenten dat dat effectief lukt? Boost waar het zelfvertrouwen nog enkele weken op kan teren.

Deze keer ging ik niet aan de slag met stof, maar met flock. En 3 kabouter-applicaties van het stoffenspektakel.
De echte kleuren benaderen bovenstaande foto, een druk op de foute Photoshop-knop gaf dit. En ja ik weet het van dat Ctrl-Z, maar als effect vond ik het gelijk wel iets hebben.
Al een geluk dat mijn leven er niet zo grijzig uitziet.
Naar analogie met dit (hupla, eerste pin gerealiseerd!): hartjes op onverwachte plaatsen.
De wintercollectie bestaat vooral uit rokjes in combinatie met effen T-shirts (print-op-print is niet aan mij besteed). Maar af en toe vraagt de gelegenheid om een broek. Jeans in combinatie met een effen T-shirt, dat geeft vooral saaiheid. En laat dat nu ook niet aan mij besteed zijn. Ziehier deel één van de oplossing, voor de verwording tot andere delen ligt dit op de kniptafel.

En omdat we nu toch bezig zijn: nog eentje van enkele maanden geleden. Toen de zomer zin intrede nog niet eens had gedaan, en het Gentse neefje dit dus nog laaaang ging kunnen dragen.
Herkent U verwanten van bovenstaande maaksels met een iets hoger prijskaartje?

Ssssssst...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...