Tweeduizenddertien

Ik ben gezegend met een goed geheugen. Vraag mij gerust op welke dag het dochtertje van papa's collega het levenslicht zag (met die weddenschap won ik anderhalve meter stof!), welke weg we volgden tijdens een wandeling in 2006, of wat kleine zus een jaar geleden op restaurant bestelde (Ha! Hier had ik u liggen! Het kind kiest pertinent voor spaghetti. Maar de mama, die is onvoorspelbaar. Vraagt u me anders dat.). Helaas gaat deze mogelijkheid-tot-reproductie-van-feiten enkel op voor useless information. En niet voor wiskundige formules of jaartallen bij geschiedenis. Een nutteloze gave, met andere woorden. Afgezien van de weddenschappen dan.

Geheugen of niet, zonder agenda ben ik niets. Tenzij mijn medemensen zich er niet aan storen dat ik de helft van de afspraken mis. De minst interessante helft, dat wel. Maar toch.
Helaas zijn er in de winkel alleen saaie en/of belachelijk dure exemplaren te vinden. Ik legde, na lang wikken en wegen, het goedkoopste en saaiste op de toonbank, negeerde de onbegrijpende blik van het verkoopstertje en betaalde. Vier euro.

Thuisgekomen keerde ik mijn restjesbak binnenstebuiten en viste een schat. Een prachtstofje van Kokka, mijn allereerste designeraankoop. En bijna op. Wegens stofgebrek kon er zelfs geen fatsoenlijke boekenhoes meer af. Ik behielp mij met schaar en lijm, op de manier waarop uw moeder vroeger uw boeken kaftte, en een kwartier later veranderde de bijna deprimerende agenda in een vrolijk boekje.

Missie geslaagd! Het komende jaar noteer ik met een glimlach alle saaie en minder saaie afspraken.

't Is enkel te hopen dat de wereld intussen niet vergaat.