Een ijsje in double gauze

** To read this post in English, hop over to my English blog! **

Double gauze is mijn grote liefde. Getuige de voorraad Nani Iro in mijn kast en de lofzang die ik hier al zong (dat bloesje werd al met zoveel plezier gedragen op warme dagen!). 

Double gauze, daarvoor moet je bij Julija zijn. De stof wordt steeds populairder en dus breder beschikbaar, maar ik vertrouw nogal graag op mijn vaste pionier-leveranciers. Ik bestelde drie kleurtjes die samen een mooie Coupe Sorbet zouden vormen, knipte ze in rechthoeken en stikte een sjaal die op een ijsje lijkt.

En loste de double gauze haar verwachtingen in? Half en half. Ze is heerlijk zacht, een droom om te dragen. De prijs is al even zacht waardoor deze sjaal een koopje was. Maar voor mij is het geen échte double gauze. Die naam reserveer ik voor de kwaliteit van Nani Iro, zo licht en soepel dat mijn vingers ze uit duizenden zouden herkennen. Dit blijft voor mij tetrastof, maar wel zalig zachte!

Mijn eerste plan was bedrukken. Samen met mijn beste maatje volgde ik een cursus textielbedrukken in de lente en die tetrastof leek mij ideaal printmateriaal. Helaas, de post deed mijn pakketje een omweg maken en pas aankomen nadat de laatste les al afgesloten was. Byebye printplan, enter borduurplan. Ik ben totaal geen expert op het vlak (naaien met de hand, bah!) en begon dus met een eenvoudig dessin. Zijnde: improvisatie. Ik liet de naald in en uit de stof gaan en maakte gaandeweg een patroon, zonder te weten waar het heenging en gewoon tot de draad op was. Zen, ik zeg het u.

Zo veel eenvoud, dat was ik van mezelf niet gewend. Geen ingewikkelde tekeningen en plooitechnieken, gewoon een hoop rechthoeken en een simpele borduring. Het omgekeerde van wat een naaiproject hier hoort te zijn: uitdagend! Ik stak de uitdaging dus in de afwerking (bij tetrastof niet zo eenvoudig om alles netjes recht te krijgen): Engelse naden doorstikt met een siersteek. Zeven van die naden, dat was een oefening in geduld en nog meer zen.

Bijna vier meter zachtheid om in verschillende cirkels rond mijn hals te wikkelen. Happy happy, dat ben ik ermee!

Stoffen: tetrastof nude, oker en pale pink bij Julija's shop
Patroon: enkele rechthoeken, met Engelse naden aan elkaar gestikt en omgezoomd
Jurk: damesversie van de Mambo van Homemade Mini Couture in voile, hier geblogd
Fotograaf: Zus

Een kleine comeback

Een halfjaar, intussen. Een half jaar al mag ik opstaan zonder pijn, de dag met de glimlach doorwandelen en gaan slapen zonder ook maar één keer te hebben overgegeven. Vijf maanden beter en nog steeds maakt het mij zo gelukkig om weer zonder zorgen te zijn.

Ik zou honderden woorden kunnen kiezen om te beschrijven hoe het was, en nog zou ik het niet beter kunnen dan dit. Een fragment dat ik las toen ik nog ziek was, gewoon tussen de andere zinnen in een boek dat totaal niet over ziekzijn ging. Maar het greep me. Meteen. Ik herlas en herlas omdat ik me zo pijnlijk hard herkende.

"Dus het wonder gebeurde niet, maar we bleven hopen op een ommekeer, iets waardoor we weer voor altijd rechtop konden lopen, zonder ogen aan alle kanten van ons lijf en zonder geweer, met onze handen in onze zakken, een liedje fluitend omdat de zon was gaan schijnen, onze kleren eindelijk droog raakten en we weer gewoon naar huis konden. We bleven hopen omdat er niets anders op zat. In mijn hoofd was leegte of hoop. Ik overleefde op leegte en hoop."
- uit “Allemaal willen we de hemel”, Els Beerten, p. 274

Zo gaat dat, overleven. Of zo ging mijn overleven. Niet denken maar hopen. Niet voelen maar vechten. Pijn vertroebelt gedachten, moed negeert twijfels. Na maanden van doorgaan, van soms wanhopig volgehouden optimisme, kwam na het beterworden plots de klop. Ineens waren daar de gevoelens die ik zo mooi had verstopt. Ontgoocheling, teleurstelling, verdriet. En vooral de angst die er steeds stilletjes was geweest. Angst om wat was en wat zou komen. Om een toekomst die maar een halve zou zijn, omdat ik ook maar een halve ik meer was.

Maar het wonder gebeurde wél. Ik gunde mezelf de tijd en de ruimte om alles toe te laten, om te verwerken, om weer te leren leven.  Met kleine stapjes en op mijn tempo. Dat naaien, dat kwam nog even niet. Ik wilde gewoon zijn en gewoon genieten, van gewone dingen die iedereen doet.

Ik heb zelfs getwijfeld om een virtuele punt achter het blogleven te zetten. Want hoe zou ik ooit weer kunnen schrijven over simpele rimpelrokjes nadat schrijven zo lang mijn uitlaatklep was geweest? Hoe zou ik mij weer druk kunnen maken in lezersstatistieken, in ideale post-momenten, in zo veel mogelijk volgers verzamelen? Want ineens lijkt alles zo futiel, zo klein. De trein die te laat rijdt, de rij die te traag gaat, de muziek die te hard door de nacht schalt. Ineens lijkt waar ieder om klaagt maar randgeluid in de loop van het leven. Ziekzijn veranderde mij zo erg dat ik niet wist of ik ooit weer dezelfde withlovebyeva zou zijn.

Maar kijk, hier ben ik weer. Op de blog. Met volle goesting. Zoals de eet- en levenslust terugkwamen, de kleur in mijn gezicht en de kilo's op de weegschaal, zo komt ook terug waar ik vroeger zo blij van werd. Combineren. Bedenken. Mentale stappenplannen maken om uit te voeren wat niemand mij voordeed. Naaien, fotograferen, bloggen. Terwijl gisteren de avond viel en de maan door de wolken heen op mijn hangmat scheen, voelde ik weer de vibe, de flow van het creëren. 

Er komt dus weer wat leven in de blog. Withlovebyeva 2.0, dat wordt het. De blog groeit mee met mij en dat mag hij. Ziekzijn leerde mij dat traag gaan ok is (al ga ik de expertenstatus vast nooit bereiken ;), dat de wereld niet vergaat van een beetje stilte van mijn kant, dat willen presteren vaak zo vluchtig is.  Tegen alle blogboeken in ga ik dus voor onregelmaat, voor maken en schrijven wat ik wil op de momenten dat ik er blij van word. Zodat ik er blij van word. En jullie hopelijk met mij.

Ik heb er weer zin in! Jullie ook?

Alle foto's werden genomen tijdens onze vakantie op de Azoren. En de sjaal in de laatste foto, die wordt hoofdonderwerp van mijn eerstvolgende blogbericht!

PS: De give-away-winnaar uit mijn vorige post meldde zich nog niet. Benieuwd of jij het bent, kijk dan even hier!