topbar

zondag 30 december 2012

Versierselen

Kerst. Zowat mijn favoriete feest. Wat heel wat wil zeggen, want ik ben een feestbeest. Niet in de zin van fuiven-tot-een-kot-in-de-nacht (daar doet U mij namelijk echt geen plezier mee), eerder in die van lekker eten, gezelligheid, samenzijn en nog zo wel meer. Op mijn derde al te betrappen op uitspraken als "life is one big party", zegt dat niet genoeg? (Voor wie schrok van het taalgebruik even ter geruststelling: ik was geen peuter die zichzelf Engels leerde. Een papa met intercontinentale beroepsambities zorgde ervoor dat we toen in Amerika woonden. Vandaar.)

Voor het favoriete feest werd heel wat genaaid en geknutseld. Dat hier al een week te zien had moeten zijn, ware het niet dat mijn probleem met de foto's niet direct opgelost geraakte*. Ach, kerstversiering op 30 december, dat kan nog net, niet?
Een engeltjeskoor boven de schouw. Simpel en snel. En ik kan niet eens haken. Ik kocht de engeltjes bij Dille&Kamille, vilten sterretjes bij de Casa en pomponnekes bij Veritas. Wat garen en washi-tape, that's it.
Onderstaand tafereeltje maakte ik samen met vriendinnen, en bestaat uit piepschuim, gips, lichtjes en véél geduld.
Last-minute grijp ik ook nog het stokje van de Kapucijnaap. Onze kerstbos, gevangen in wat rare belichting. Die bomen, die zijn toch niet fatsoenlijk te fotograferen. Erin een eclectische compositie van knutsels en koopsels, gewoon, omdat wij dat tof vinden zo.
En eronder: het Heilig Huisgezin, omringd door een zwevende engelenschare. En, toevoeging van de Zus, een plastic berenorkest.
Ook eronder: cadeaus. Maar die ziet u een andere keer.

* Voor wie wil weten hoe we aan een oplossing kwamen: het was een miraculeuze genezing. We gingen met het apparaat terug naar de winkel, alwaar de fotograaf door middel van een magische handoplegging het ding repareerde. Vanuit rationalistisch oogpunt niet te verklaren, maar ineens werkte het terug perfect. In de winkel. Thuis. En sneller dan het de afgelopen maanden ooit lukte. Of hoe het leven soms onverklaarbaar is.

maandag 24 december 2012

Zucht.

Ik had tijd. Ik naaide. Ik wachtte vergeefs op zonlicht. Ik fotografeerde toen toch maar.

En ik kan u niets van dit alles bewijzen. De bij het fototoestel geleverde oplader besliste ineens enkel nog tegenwerking te verlenen. Drie kwartier proberen en er staat nog altijd geen enkel exemplaar op de computer. En ik had nog wel zulke schone kerstversiering en feestoutfits en cadeaus. Zucht.

Desalniettemin wens ik U toch een prachtige kerstavond. Een schoon kerstfeest. Alle moois en warms en goeds voor de feestdagen en alle dagen daarna.

Tot de volgende, hopelijk tegen dan vergezeld van beeld.

dinsdag 18 december 2012

Winterhanden

We belanden in het seizoen waarin verkopers van handcrème goed verdienen en mijn enige verzetje tussen de studies door bestaat uit fietsen naar deze prachtplek. Men stuurde ons (vries)kou en zelfs al sneeuw, dus er is meer dan nood aan warm wintergerief! Te beginnen met handschoenen, want de 'uiteindjes' raken bij mij altijd als eerste onderkoeld. Zijnde: de oren (muts: check), de tenen (warme sokken: check. Nu nog van die non-stijlvolle sneeuwbotten.), de neus (neuswarmer: check? Nee. Toch maar niet.) en de handen. Voor die laatste voorzag ik dit:
 
Handschoenen volgens een Engelse tutorial uit de tijd dat ik nog niet opsloeg waar die dingen te vinden waren. Uit een stukje lammy dat ik, samen met een kast en oude schoolboeken, erfde van mijn groottante. Nu wordt door de sneeuw fietsen ook met liefde terugdenken, is dat niet schoon? 

Ik liet mij eens gaan in het vrij borduren en vind het resultaat gelijk wel stylish. De mama met handschoenenfetisj, die 's winters nooit het huis verlaat zonder een bij-de-outfit-passend-paar, ook. Ik betrap bepaalde gezinsleden dan ook af en toe op het dragen van bovenstaand duo.

Ach, ik heb er toch genoeg.
Wat dacht u van deze, bijvoorbeeld? Een volledig gerecycleerd paar dat sporen van oude truien en lintjes bevat. En bovendien gevoerd (het breisel laat helaas nogal wat wind door) met nog meer fleecetrui-deeltjes. Het gebeurt zelfs dat ik ze halverwege de fietstocht in mijn zak prop wegens "te warm". En dan bedenk dat ik beter het eerste paar had aangedaan. Dat de mama mee had. Tja.

Voor de fietscompagnon die jarig was maakte ik deze. Lichtelijk jaloerse blikken richting mijn stuur worden dan verleden tijd. Als ze ze niet vergeet, tenminste.

Verder zou ik mij graag excuseren voor de verwaarlozing. Examenperiodes en naaien gaan niet zo goed samen, neem dat van mij aan. Maar in de kerstvakantie maak ik het goed. Echt. Een hoofd vol plannen en een kast vol stof : toekomstmogelijkheden te over!

woensdag 5 december 2012

Grote liefde

Tussen mij en de overlock, vanaf nu voor Uw (on)gemak gedoopt tot zuster O.

Maar ook tussen mij en de papa. De enige binnen ons huishouden die nog niet (in meerdere of mindere mate) door mij vestimentair voorzien werd. Tijd voor verandering, me dunkt.

Ne piezjema.
Niet omdat daar een tekort aan was, wel omdat daar geen tekort aan kan zijn. Toch niet als u van het type bent dat iets pas richting kledingconainer dirigeert nadat u er minstens 20 jaar geniet van heeft gehad. Milieubewust, that is. Maar verder vooral saai. Is dat typerend voor mannen? Doet die van U dat ook? Of weet U daar stiekem een stokje voor te steken?
Ondanks de reeds aanwezige exemplaren van wisselende ouderdom: een nieuw. Pasgeboren, versgestikt. Het moet niet altijd recyclage zijn. Om de verkleining der ecologische voetafdruk toch een beetje tegemoet te komen enkel een broek. In de kast liggen tenslotte genoeg T-shirts - eveneens van wisselende ouderdom - die combineerbaar zijn met donkerblauw.
De pyjamabroek was trouwens een perfect project om zuster O. beter te leren kennen. Vooral dan haar verhouding met lubberende tricot. Morgen mag ik naar de les, maar mijn geduld reikte niet zo ver. Zuster O. en ik sloegen dus aan het proberen, en brachten het er al met al zeer goed van af. Ik prutste wat met haar spanning, zij prutste wat met mijn naden. Maar we kwamen tot een resultaat dat "goede samenwerking" mag heten. En mannen, die zien die kleine foutjes toch niet.
De vader wenste in de anonimiteit te blijven en verstopte zich detective-gewijs achter de krant. Maar ziet u een man in bovenstaande outfit op weg naar de brievenbus, dan weet U zeker dat hij het is.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...