Versierselen

Kerst. Zowat mijn favoriete feest. Wat heel wat wil zeggen, want ik ben een feestbeest. Niet in de zin van fuiven-tot-een-kot-in-de-nacht (daar doet U mij namelijk echt geen plezier mee), eerder in die van lekker eten, gezelligheid, samenzijn en nog zo wel meer. Op mijn derde al te betrappen op uitspraken als "life is one big party", zegt dat niet genoeg? (Voor wie schrok van het taalgebruik even ter geruststelling: ik was geen peuter die zichzelf Engels leerde. Een papa met intercontinentale beroepsambities zorgde ervoor dat we toen in Amerika woonden. Vandaar.)

Voor het favoriete feest werd heel wat genaaid en geknutseld. Dat hier al een week te zien had moeten zijn, ware het niet dat mijn probleem met de foto's niet direct opgelost geraakte*. Ach, kerstversiering op 30 december, dat kan nog net, niet?

Een engeltjeskoor boven de schouw. Simpel en snel. En ik kan niet eens haken. Ik kocht de engeltjes bij Dille&Kamille, vilten sterretjes bij de Casa en pomponnekes bij Veritas. Wat garen en washi-tape, that's it.

Onderstaand tafereeltje maakte ik samen met vriendinnen, en bestaat uit piepschuim, gips, lichtjes en véél geduld.

Last-minute grijp ik ook nog het stokje van de Kapucijnaap. Onze kerstbos, gevangen in wat rare belichting. Die bomen, die zijn toch niet fatsoenlijk te fotograferen. Erin een eclectische compositie van knutsels en koopsels, gewoon, omdat wij dat tof vinden zo.

En eronder: het Heilig Huisgezin, omringd door een zwevende engelenschare. En, toevoeging van de Zus, een plastic berenorkest.

Ook eronder: cadeaus. Maar die ziet u een andere keer.

* Voor wie wil weten hoe we aan een oplossing kwamen: het was een miraculeuze genezing. We gingen met het apparaat terug naar de winkel, alwaar de fotograaf door middel van een magische handoplegging het ding repareerde. Vanuit rationalistisch oogpunt niet te verklaren, maar ineens werkte het terug perfect. In de winkel. Thuis. En sneller dan het de afgelopen maanden ooit lukte. Of hoe het leven soms onverklaarbaar is.