Sneeuwwitje

Geen verkleedkostuum. Geen disney-toestanden. Al noem ik onderstaand vestje gerust een prinses waardig. Recht uit de collectie van Natan, dacht U? Oh nee. Enkele prijscategorieën lager, zelfs in volle soldenperiode. Al was het zonder twijfel de duurste stof die ik ooit kocht. We liepen een beetje op het stoffenspektakel, de oma en ik. Stootten toen hier op. Voelden, keken, keurden goed. Bekeken het prijskaartje en wandelden snel de andere kant op. 35€/m, het is niet mis. Een halve dag later en nog bijster weinig meters rijker keerden we nog eens terug. En kochten toen toch maar. Ik had namelijk dankzij een weddenschap nog iets tegoed van iemand, en die persoon had weinig wijselijk geen prijslimiet op de gewonnen anderhalve meter stof gezet.

Gekocht dus. Met in mijn hoofd een vestje, iets sjieks, voor op een broek. De stof lag in de doos met de schoontjes en gleed dagelijks door mijn handen. Na het vinden van een patroon bij het doorbladeren van mijn Knipmodecollectie stak lichte faalangst de kop op. Stel nu, puur hypothetisch, dat dat niet perfect ging worden? Sterker nog: dat ik de prachtstof ging verknoeien?

Gelukkig heb ik, net zoals zij, een geweldige achterban. Eén die al 18 jaar naait en in al die tijd nog geen enkel imperfect stuk afleverde. Eén die aanvankelijk een beetje vreemd opkeek bij de vraag (U kunt al raden welke). Maar één die mij op kerstdag het best afgewerkte vestje uit de geschiedenis cadeau deed. Durft U wel binnen te stappen bij die winkels waar de modale Vlaming snel aan voorbij loopt? U zult het beamen.

Een broek die er wel voor gemaakt lijkt, aan 50%. Zo werd dit een prijzige outfit voor beperkt budget.

 En die schone oorbellen? Die komen wederom hiervandaan.

Sneeuw doet de bevolking teruggrijpen naar vestimentaire blunders uit de jaren stillekes. Het kwik zakt tien graden en het straatbeeld verandert volledig. Maar ach, dat is warm. En alleen échte fahionistas vriezen liever dood dan rond te lopen in skibotten en gebreide truien. Die trotseren in stijl en met minzame glimlach de winterdagen. Oeps. U weet dus tot welke categorie U mij niet hoeft te rekenen.

En bij publicatie ontdek ik dat iemand mij voor is geweest. Na een week voorwerk (ja, ik schrijf berichten eerst in mijn hoofd): Griet, mijn excuses voor het stelen van uw titel. Al een geluk dat er geen patent op rust.