Never change a winning team

Feest voor juf Ellen, stond op de kalender in de klas. Ik was er niet, maar zorgde postgewijs voor een cadeautje.

Bongo- en andere tegoedbonnen doet het altijd goed bij gebrek aan inspiratie, getuige de omzet van bovenstaand bedrijf. Ik kreeg of gaf nog nooit zo'n bon, noch ben ik lid van een geheime infiltratiebeweging, maar op internet is meer te vinden dan U denkt.
Niet dat het mij aan eerdergenoemde inspiratie ontbrak (de dag dat dat gebeurt, kan direct de geschiedenisboeken in), maar het zat zo:
Mijn kledingkast is zeer goed gevuld met zelfgemaaksels, vooral de rokjes zijn uitgebreid vertegenwoordigd. U mag dus drie keer raden waar ik meestal in rondloop. Juist ja, daar had U geeneens drie pogingen voor nodig. Ellen had al af en toe eens laten vallen dat zij zo'n rokske ook wel zag zitten. Voor haarzelve, dan. Ziet U mij al komen?

Een eerder gebruikt recept dat het wederom uitstekend deed. Never change a winnig team, remember?

Ze bracht zelf een stofje mee uit Thailand, en ik tekende een patroon naar haar favoriete stuk. Een soortement van A-lijn-minirok. Met andere woorden: eentje van het soort Simpel maar Schoon (U bemerkte vast onmiddellijk, met 2 d's en 2 ll'en, de alliteratie?).

Om eens iets anders te doen dan het eeuwige rokje in de boom ging ik voor Washi-tape. En dan voor een iets of wat feestelijke verpakking.

Dat dit verhaal over een bestelling-die-een-cadeau-bleek-te-zijn al een kleine twee maand geleden werd aangevat en nu pas eindigt, dat hoeft u niet te weten. U zou nog kunnen denken dat "deadline" ook my middle name is. Wat, aangezien de vooropgestelde einddatum zich ergens begin 2013 situeerde, een serieuze overstatement zou zijn.