topbar

woensdag 18 april 2018

Een jaar

Surrealistisch, dat is het. Dat ik gewoon weer leef, gewoon weer opsta, gewoon weer doe wat iedereen doet. Het voelt als een tweede kans, als leven in extra-time ook wel, als toekomst die ik was verloren. 

Een jaar is niks en tegelijk zo lang. Alles lijkt weer vanzelfsprekend, voor mij, voor mijn omgeving. Toch overvalt het mij soms, de grootsheid van het besef. Terwijl ik lopend de kilometers aan elkaar rijg dwalen mijn gedachten langs dingen die ik toen niet zag. Langs kleine dingen in de dag, langs gevoelens, langs blijdschap om wat niet meer is. Ik schreef toen een half boek vol dagboekfragmenten en deelde daar soms stukjes uit. Eéntje bleef in mijn hoofd hangen en gooi ik dus opnieuw op, meer dan een jaar na het schrijven ervan. Omdat het iets laat zien dat ik eigenlijk nog nooit hier durfde tonen. 


***

Jullie zeggen dat ik dapper ben. Een inspiratiebron. Een voorbeeld. Lief bedoeld, maar soms valt daarbij het verdriet. Omdat ik helemaal niet zo sterk ben als iedereen denkt. Er zijn dappere dagen, maar evenveel dagen van twijfel. Waarop ik bang ben voor wat komt, mij inbeeld dat ik gewoon nét iets harder moet geloven dat dit er niet is en dat het dan zal verdwijnen. Dagen waarop ik stilletjes ween en verwens en eigenlijk hoop dat het spoedig gedaan is. Een kind dat wacht op armen om gewiegd te worden.

Ik doe mijn best om te trappelen, om mijn hoofd boven te houden terwijl de rivier van het leven mij naar godweetwaar sleurt. Soms ga ik kopje onder. Soms zo lang dat de adem bijna op raakt. Maar meestal lukt het net om het hoofd boven water te houden. En soms laat ik mij optimistisch verblinden door de zon in mijn gezicht.

Om dat nu dapper te noemen? Neen, dat heet ‘overleven’. Overleven met de glimlach weliswaar, als een doornenkroon die toch koninklijkheid wil bewijzen. Ik doe mijn best. Dat is geen buitengewone prestatie maar een instinct.

Ik ben heus geen held. Gewoon een klein meisje dat iets te goed lasten kan dragen.


(Fragment geschreven in december 2016)

Vìk, IJsland
Foto genomen door Broer in Dyrhólaey - IJsland


***

Ziek zijn is aanvaarden, afscheid nemen van verwachtingen en van gewoonheid. Het is dragen en ondergaan; dat schreef ik al zo vaak. En dan komt beter zijn, zo hard het omgekeerde en zo lang verhoopt. Dat is leven aan 200%. Genieten, compenseren bijna, alsof tijd in te halen zou zijn. Het is vergeten: de scherpe kantjes vervagen en 'gewoon' wordt ook weer echt gewoon. Maar het is ook wennen, aan een ander lichaam, een toekomst. Een jaar, en iets in mij voelt dat daar nu ruimte voor is. Verwerken houdt mij bezig, veel meer dan het dat toen deed. Alsof klappen pas komen als je er klaar voor bent. Beseffen gaat in stapjes.

Een jaar dus. Verkennend maar dankbaar om die rugzak vol levenswijsheid loop ik zachtjes de zon tegemoet.

11 opmerkingen:

  1. Wauw ja. Wat mooi om je besef te zien. Ziek zijn is niet niks, maar weer beter zijn óók ou niet. You don't get it till you get it... Misschien kun je ergens in je leven nog wat (anders) moois doen met je ervaring.

    Hopelijk mag ik over een jaar (of zo) óók zo terugkijken! (Nu in Duitsland na een bijzondere behandeling tegen mijn CVS en tekenbeet ziekte.)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dit bericht maakt me zo blij... Beseffen gaat in stapjes, en neem die dan ook maar, rustig en één voor één. Je komt er wel!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Verdorie, Eva, wat schrijf jij mooi! Zou je dat dagboek van jou niet uitgeven? Ik schrijf door chronische gezondheidsproblemen (waaronder ook pijn) bij momenten ook hele bladen vol, maar zo mooi als jij kan ik het niet verwoorden. Je schrijft het zo raak. Tranen van herkenning hier bij dat fragment... (wat ik soms ook ervaar: soms lijkt 'je bent een sterke vrouw' hetzelfde te willen zeggen als 'jij maakt veel mee' en dan denk ik soms: 't is niet omdat ik vanalles moeilijks meemaak dat ik ook sterk ben - herkenbaar?)
    Blij voor jou dat alles weer vanzelfsprekend gaat (of lijkt te gaan).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lang niet alles uit dat dagboek is literair of publiceerbaar hoor, ik deel selectief ;-) Maar schrijven is mijn grote liefde en mijn uitlaatklep en ik ben altijd blij als ik daarmee mensen kan raken. En wat sterk zijn betreft: je kan vaak ook niet anders hé. Als opgeven geen optie is zijn er weinig andere wegen. Het is -vind ik- ook iets wat je mee voor je omgeving doet, zodat zij zich niet te veel zorgen moeten maken, wat het dan weer moeilijk maakt om die andere kant eens te tonen. Dus ik begrijp je wel; langs de ene kant moét je, langs de andere kant word je het ook maar door het te doen, en ben je bang en klein en totaal niet voorbereid. Maar na een jaar vanzelfsprekendheid (écht, te zot en zalig voor woorden!) ben ik wel blij met wat het mij leerde. Over sterk zijn en over klein zijn. Ik denk dat ik beide nu beter kan.

      Verwijderen
  4. Wat kan je het mooi verwoorden. Proficiat met deze verjaardag. Jouw verhaal bewijst nog maar eens dat we moeten leven in het nu. Nu is het moment, niet morgen, niet gisteren. Vandaag! Dat is geen gulzigheid. Dat is gewoon het enige dat telt.
    En dat doet me eraan denken dat we dringend nog eens moeten bijpraten x

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat kan je het toch weer zo wonderbaarlijk mooi in zinnen gieten! Je hebt het helemaal bij het juiste eind, soms komen klappen pas véél later dan je zou verwachten, alles op z'n tijd. ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...