Samenwerkende vennootschap

Broer en ik, wij vullen elkaar perfect aan. De bedenker (ik). De uitvoerder (hij). Van kleuterspelletjes over knutselprojecten tot kookexperimenten: ik mag alle creativiteit van de wereld aanwenden, en hij neemt de praktische kant voor zijn rekening. Met de grootste precisie, bovendien. Hoeveelheden kruiden worden minutieus afgewogen, knippen gebeurt steeds exact op de lijn. Perfectionisme, het is een familietrek. 

Over zijn lastige maten schreef ik u al eerder, evenals over de oplossing op het bijhorende winkelprobleem. Maar dankzij de naaiende zuster (een beetje zelfverheerlijking kan geen kwaad, wel?) lijken die ongemakken alvast gedeeltelijk van de baan. Met een groot feest in het vooruitzicht maakte ik een zomers hemd in een door het heerschap zelf gekozen stof. Hetzelfde patroon, maar met korte mouw - wat meteen de hoeveelheid werk halveerde.

Het familiale perfectionisme - waar ook ik mijn deel van kreeg - vormt absoluut een pluspunt bij hemdenmakerij. Alles klopt. Tot in de details.
Bij wijze van grapje verving ik de onderste knoop uit de gele rij door een blauwtje. Omdat mannenkleding niet altijd serieus en grijs moet zijn.

Tot zover mijn aandeel van het maakproces. Na het vorige exemplaar nam ik mij heilig voor om een volgende versie wél te voorzien van mooie foto's. Zelfs al behoort "poseren" tot favorieten noch bijzondere talenten van de nieuwe hemdeigenaar. Maar zoals dat steeds gaat bij ons: ik vraag, hij draait. Ik scrolde doorheen de online herencollecties, bekeek daarbij eerder de foto's dan de kleding, en maakte mentale notities.

Op een vroege ochtend (het mooiste licht, weet u wel) dirigeerde ik hem in het hemd en in de wei. Versleepte hij voor mij de zware tuinbank tot achtergrond en voorgrond klopten. Nam hij glimlachend de gevraagde poses aan. 

Als dat geen goede samenwerking is. 

Patroon: Knipmode november 2010, model 1

Stof: Triangularity topaz, Art Gallery, Liesellove
Knopen: Hexagoon

Liv(e). Love. Mara

Ik had u een vervolg beloofd. Zij had een vervolg gedroomd. En alsof ze het wist, kondigde zij op dat moment haar toen nog geheime blog-actie aan. Ik sprong meteen mee op de kar, in mijn gedachten was mijn Mara voor Liv diezelfde avond al af. Een licht zomers bloesje in een luchtig stofje. Oudroze, dé compromis tussen de kleurvoorkeur van de zesjarige en die van haar mama, en bovendien prachtig tegen haar donkere velletje.

Wegens vakanties langs beide kanten deden we de fotografische styling een maand eerder dan de vereiste blogdatum. We trokken samen naar het mooiste plekje van de buurt en speelden tot de zon zakte, we van top tot teen gehuld waren in zandkorrels en haar mama zich verwonderd afvroeg of we nog wel zouden terugkeren.

Naaien voor Liv was wederom een plezier. Om haar gezichtje bij het openen van het pakje, bij het passen, bij het showen aan de rest van de familie. Om de trots dat ‘Eva dat gemaakt heeft’. Om haar vrolijke medewerking tijdens de vastlegging van het project op de gevoelige plaat (Die avond, haar mama bekijkt de foto’s: “Oh Liv, hier kijk je mooi!” “Ja, dat moest ik van Eva.”). Omdat het kind zelfs gehuld in een vuilniszak nog prachtig zou zijn.

Gelukkig maken de vorm en de details van Mara de verst mogelijke verwijdering van een vuilniszak! Ik volgde netjes de duidelijke handleiding en koos op verzoek van de mama voor fladdermouwtjes. De enige verandering die ik doorvoerde, was het spiegelen van de plooitjes.

Atelier Brunette en Mara vormden in mijn hoofd een prachtig duo. Zacht, licht en zomers; het soort katoen waar zuster N. (helaas letterlijk) een zwak voor heeft. Na het lezen van deze post besloot ik het middenstuk te verstevigen met vlieseline, wat de verwerking aanzienlijk vergemakkelijkte. Een aanrader voor iedereen met soortgelijke combinatieplannen!

Atelier Brunette, Mara en Liv vormden in mijn hoofd een prachtig trio. Een vermoeden dat bevestigd werd op het moment dat de derde de tweede over haar hoofd trok.

Content zijn we, allebei!

Patroon: Mara blouse, Compagnie M.

Stof: Bye Bye Birdie Blush, Atelier Brunette, Liesellove

Gouden paspel: Liesellove
Lichtroze bloemknoopjes: Veritas

Mara!

Nadat ik zelf drie weken onder de Spaanse zon mocht vertoeven, is het nu de beurt aan mijn alter ego om uithuizig te zijn. Voor het eerst in de eigen bloggeschiedenis leest u mij niet hier, maar elders. En waar! Compagnie M, dé Vlaamse leading lady op het gebied van meisjespatronen, ontvangt vandaag mijn versie van haar prachtige Mara-patroon. Spoedt u hierheen!

Ik haalde mijn beste Engels boven en probeerde aldaar mijn gedachten in woorden om te zetten. Edoch, mijn zinnen klinken niet zo poëtisch als gedroomd; de nieuwe wereldtaal zal hier niet snel huistaal worden. U kunt zich dus nog aan een Nederlandstalige versie verwachten, binnen enkele dagen. De tussentijd kunt U vullen met plaatjes kijken. Want beelden zeggen overal hetzelfde. En Liv straalt in haar Mara!

Diente de león*

Een voordeel van selfish sewing is dat pareltjes eeuwig draagbaar blijven. Mits instandhouding van trivialiteiten zoals persoonlijk gewicht en figuur loopt de naaister nog tot haar zestigste rond in dat ene kleedje.

Een nadeel van selfish sewing is dat de kleerkast snel verzadigd is. Excuses als ‘te klein’ en ‘te kort’ vallen niet in te roepen bij de drang tot kopen of stikken. Iets wat de Gemiddelde Blogster handig omzeilt met een stel schattige kinderen die jaarlijks een volledig nieuwe garderobe vereisen. Ondergetekende beschikt over een groepje surrogaatkinderen die nu en dan ingeroepen worden als slachtoffer voor patronen in maatjes die de hare niet zijn. Edoch, soms wenst ze gewoon eens iets voor zichzelf.

Drie weken onder de Spaanse zon, dat vroeg om aangepaste kleding –die in die kast te vinden was, natuurlijk. Daar moeten we ons geen illusies bij maken. Maar dat ene stofje in de doos (een Amerikaantje) riep zo hard “Mij!”, dat het uiteindelijk tóch een kleedje werd.

Lichte voile, een luchtig patroon; in deze outfit hoort U mij niet klagen over 38° en schaduwgebrek.

*Om Uw talenkennis wat bij te schaven: diente de león is Spaans voor dandelion (het welklinkende Engelse eufemisme voor ons minder mooie ‘paardenbloem’).

Fotografie ditmaal door Vader, die zich met precisie en oog voor perfectie kweet van zijn taak. Met als setting een zonovergoten Middeleeuws kasteel in Midden-Spanje. Ofte: er zijn ergere dingen.

Zo bent U getuige van het zoveelste kleedje uit mijn productiegeschiedenis. Gelukkig eentje dat niet veel plaats inneemt, daar in die overvolle kast.

Patroon: Burda 4/2011, model 115A
Stof: Wildfield in cherry (voile), Free Spirit, Hawthorne Threads