Wachtdag

Niemand ging dit lezen. Ik schreef voor mezelf, om de dag te vullen en gedachten vast te leggen. Voor later, of voor “van mij af”. Schrijven doet je kijken, met andere ogen naar je zelfde zelf. Alsof het iemand anders is, die jij kan vastpakken, een theetje brengen en zeggen dat het allemaal goed komt.

Een dag duurt lang als je wacht tot hij voorbij is. Als je steeds weer met je neus op de feiten en met je lichaam in de zetel wordt gedrukt. Jij, bezitter van een tomeloze energie, moet recupereren van bezoek. Jij, die letters verslond met een snelheid die je ogen niet konden volgen, vindt dat een boek te veel concentratie kost. Jij die je tijd te kostbaar vond voor de computer, hoopt bij elke refreshbeurt dat Facebookvrienden hun leven in honderden foto’s met de wereld zullen delen. Jij die beweerde je nooit te vervelen, telt gelaten de uren af.

Je hebt hem al verwenst, de pijn die in jouw plaats nee zegt op elke leuke uitnodiging. De duizelingen die rechtstaan doen tintelen. De vermoeidheid die jou in een zomerse winterslaap dwingt. Je hebt gehuild en gevloekt en hem gesmeekt om weg te gaan. Maar na een goede dag, zo één waarin op een plan een uitvoering volgt en je een glimpje van een vroeger zelf ziet, merk je dat je op hem gewacht hebt. Dat je hem miste. En als hij daar weer is, omarm je hem, als een vriend die terugkomt van een veel te lange reis. Je begint aan elkaar te wennen, elkaars gezelschap te aanvaarden. Het is niet donker hier, letterlijk noch figuurlijk. De zon schijnt; jij kijkt toe van achter het raam.

Zo glijden de weken als wolken voorbij. Maar je klaagt niet. Je wuift de triestige smileys in lieve berichten weg, en zegt dat het allemaal kwestie van het juiste perspectief is. Dat genieten van feestjes kan, ook als je ‘happy birthday’ zachtjes meezingt uit het bed van de gastvrouw en tijdens het dessert de drukte wegslaapt. Dat je enkel verwachtingen moet bijstellen om blij te kunnen zijn met de dag. Dat het zo simpel kan zijn. Ziek zijn leerde mij toch mooi een levensles.