Vervelend nieuws en een klein naaisel

Dat bloggend Vlaanderen zijn leven met de was mee buitenhangt, schreef ik. Een zin die - althans wat deze woonplek betreft - slechts gedeeltelijk waarheid bevat. Hier leest u vrolijke flarden uit (het creatieve deel van) Eva's leven. Natuurlijk valt hier met regelmaat een vloek of een zucht, maar die deel ik eerder met naasten dan met de wereld. Bij uitzondering gaan de gebloemde gordijntjes van dit stekje even open, voor een aankondiging van rust op alle vlakken.

De mysterieuze oorzaak die mij gedurende het semester al zeven weken velde, keerde met de intrede van de vakantie vrolijk terug. Zijn ontvangster was daar iets minder tevreden mee, maar naar haar mening werd niet gevraagd. Een eerste strategie was negeren. De "het-gaat-goed"-schijn hooghouden, hopende dat De Pijn zoals een huis-aan-huis-verkoper vanzelf zou afdruipen. Daarna volgde boosheid, op het lichaam dat geen rekening leek te houden met de wensen, plannen en ideeën van het hoofd. De laatste fase is de moeilijkste: leren accepteren dat dagen gevuld mogen worden met slapen, en tevreden leren zijn met goede momenten (die er zijn, gelukkig!) en kleine verwezenlijkingen.   

Ik schrijf en herschrijf, en wil eigenlijk liever wissen. Want schrijven is toegeven, voor mezelf en voor de wereld. Pijn is in vier maanden een ongevraagde metgezel geworden, wiens gezelschap ik maar langzaam leer aanvaarden.

Of ik kan naaien? Jawel. Een uurtje, een halfuur, maar vaker ook niet. Alle creatieve plannen ten spijt kies ik dan voor eenvoudige dingen, voorzien van uitleg en patroon. Voor het zilveren feestje van Wouter en Annick maakte ik, ter verpakking van het echte cadeau, een rond mandje uit ZoGeknipt2's kokerfestival. Dat deze levendige kleuren de voorbode mogen zijn van nog minstens 25 mooie jaren!

Edit (voor de bezorgde zielen): Wat begon met oververmoeid zijn in april groeide en bleef iets langer hangen. Een naam en een oplossing laten op zich wachten. Hopelijk verdwijnt het even mysterieus als het gekomen is!