topbar

maandag 30 juni 2014

De stukjes en de puzzel

Eerst was er het boek.
Toen passeerde dit.
Dan kocht ik zilveren paspel.
Bijpassende elastiek.
Pijltjesstof in solden bij Habiba.

En dat allemaal zonder concreet plan. Gewoon, omdat vondsten soms in uw armen springen. In mijn geval althans. Ik heb geen probleem met het achterlaten van pareltjes, mijn stoffenkast is verre van een volledige winkel, maar een kleine impulsiviteit af en toe maakt het leven spannend. En uiteindelijk blijken stukjes altijd op hun plaats te vallen. Bovenstaanden droegen de titel 'doelloze schoonheden', tot ik met enkele nieuwkomers in de naaiwereld een avondje plande en zocht naar een (niet meer dan) avondvullend project. Dat werd dit!
De pijltjes op de stof vroegen om driehoeken, mijn restjesbak leverde de juiste kleuren, mijn aversie voor knopen maakte er een "vals pat" van. Met paspel.
Uiteindelijk bleek de avond ook (voornamelijk, eigenlijk) gevuld te worden met getetter en hulplijn-spelen-bij-eerste-keren. Verder dan halverwege was mijn creatie nog niet, waarna ze thuis op de afwerkstapel belandde. Tot het einde der examens in zicht kwam en ik mezelf een naaiuitspatting kon permitteren.
Laat ons hopen op een zomer vol zon, want bijpassende vestjes zijn onvindbaar in mijn persoonlijke collectie.
Hierbij verklaar ik het naaiseizoen officieel voor geopend! Resultaten zijn er pas volgende week, maar ik droom alvast van een herexamenvrije vakantie.

zaterdag 14 juni 2014

Een liefdesverhaal

We hebben een band, zij en ik. Al sinds die eerste dag in die eerste kleuterklas. Zij, een bang vogeltje op zoek naar de veiligheid van mama in de drukte van de klas. En ik. Diegene die die mama elke dag een paar uurtjes mocht vervangen. Die langzaam haar verlegen vertrouwen won. Wiens hand ze niet meer losliet.

Drie jaar lang durfde ze elke dag een beetje meer. Groeide ze. Van peutertje tot flinke kleuter, van vogeltje tot voortrekker. Maar het grenzeloze vertrouwen is er nog steeds.  Alles in haar blik spreekt liefde als ze omhoogkijkt. Wij bewonen kleine kamertjes in elkaars hart.

Een andere liefde, iets minder diep maar wel vanaf het eerste zicht, is zij. Een patroon dat eenvoud en schoonheid combineert, en daarbij genoeg ruimte laat voor creativiteit en prinsessengehalte.  Een patroon dat niet enkel je eigen (surrogaat)dochter, maar ook heel wat anderen blij maakt. In mijn hoofd vielen de stukjes op hun plaats.

En wat krijg je als je twee liefdes combineert?
Een snoepje. Een beter passende omschrijving vind ik niet. Om op te eten is ze, dit vleugje schattigheid in haar zuurstokjas.
Intussen slijt het meisje haar laatste dagen in de kleuterklas. Vrolijk en vol zelfvertrouwen. Nog even, en dan zet ze een nieuwe stap. Het eerste leerjaar in de Grote School. Mijn hand zal er niet zijn om haar te leiden, maar ik ben er zeker van dat ze het prima in haar eentje kan.
Al zal ik er toch een beetje zijn. Het jasje voor de Grote Dag is namelijk van mijn hand. Op vraag van de mama: lichtblauw met strikmouw. Het roze combineerden zij en ik erbij tussen de rekken van Pauli.

Tromgeroffel en trompetgeschal voor Liv en Jackie!
Wekenlang hing het jasje, steeds een beetje meer afgewerkt, aan de kapstok in mijn naaihoek. Zelfs zo dat mijn eigen mama het spijtig vond dat haar dagelijkse portie schattigheid richting nieuwe eigenaar zou verhuizen.
De overhandiging gebeurde in een studiepauze. Ik fietste naar hun prachtige boerderij, schoof daar mee aan tafel, en werd getrakteerd op bewondering van de voltallige familie. Of zoals grote broer het verwoordde: “Livje, jij bent zo mooi. Dit mag jij van mij nooit aandoen om te spelen!”
Het verzoek om foto’s met model werd door het dametje in kwestie met veel plezier ingewilligd. Ze genoot van de aandacht, de complimentjes, en vooral van het met-ons-tweetjes-op-stap-zijn. Maar dat leest u vast ook van haar gezichtje. 
(Ik genoot zo mogelijk nog meer dan zij. Van het prachtkind voor mijn lens en in mijn jas. Maar dat merkt U vast aan de overdaad aan foto's).
Op de terugweg gleed haar hand in de mijne. Keek ze omhoog. En vroeg toen met voldane glimlach: “Ga jij nog eens iets maken voor mij? En dan ook met foto’s met wij tweeën?” Dat dit niet het laatste is dat u van ons zult horen, lijkt mij evident.

Haar beentjes zijn langer, haar handjes zijn groter, maar ze passen nog altijd perfect in de mijne.

zondag 8 juni 2014

De letters die beslisten.

Die mensen die steevast met schatten terugkomen van hun kringwinkeltocht lijken een magazijnvolgorde aan te houden waarin zij mij net een stapje voor zijn. Telkens ik een filiaal binnenstap, is al het moois al in andermans winkelmand verdwenen. Ofte: kringloopgeluk is niet aan mij besteed.

Deze Scrabble doet wel een kleine gooi in die richting. Daterend uit 1954, zo vernam ik uit de handleiding. Die was opgesteld volgens het Groene Boekje van enkele generaties geleden. Ik vraag mij af of woordenvormen met deze versie ook archaïsch moet.
Voor de eerste keer in mijn kringwinkelgeschiedenis overhandigde ik de immer werkloze dame achter de kassa (ik lijk niet de enige te zijn die haar afdeling steevast met lege handen verlaat) mijn vondst. Eenmaal thuisgekomen verdwenen de letters in de kast, wachtend op een bestemming met lijm en magneten. Ofzo. Mogelijkheden legio.

Dat de nummertrekking een gròte trekking werd, zag ik. Post-examenhoofdpijn deed nogal afkerig tegenover briefjesknippen, dus werd het lettertrekken. Ik begon met een willekeurige startletter en vulde steeds aan tot er slechts één kandidaat overbleef.

Voor de patchworklap was dat

De twee blauwe stofjes zijn voor

En wie gaat met het oh zo gegeerde bloemenveld lopen?

Juffra Toertjesneedle of choice en Eva Maria, sturen jullie mij een mailtje met je adres? withlovebyeva(at)hotmail(dot)com

Aan U allen: een welgemeende dankjewel voor het meedoen en het volgen! En voor die lieve reacties die mij steeds een beetje warm doen voelen vanbinnen.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...