Een kleine comeback

Een halfjaar, intussen. Een half jaar al mag ik opstaan zonder pijn, de dag met de glimlach doorwandelen en gaan slapen zonder ook maar één keer te hebben overgegeven. Vijf maanden beter en nog steeds maakt het mij zo gelukkig om weer zonder zorgen te zijn.

Ik zou honderden woorden kunnen kiezen om te beschrijven hoe het was, en nog zou ik het niet beter kunnen dan dit. Een fragment dat ik las toen ik nog ziek was, gewoon tussen de andere zinnen in een boek dat totaal niet over ziekzijn ging. Maar het greep me. Meteen. Ik herlas en herlas omdat ik me zo pijnlijk hard herkende.

"Dus het wonder gebeurde niet, maar we bleven hopen op een ommekeer, iets waardoor we weer voor altijd rechtop konden lopen, zonder ogen aan alle kanten van ons lijf en zonder geweer, met onze handen in onze zakken, een liedje fluitend omdat de zon was gaan schijnen, onze kleren eindelijk droog raakten en we weer gewoon naar huis konden. We bleven hopen omdat er niets anders op zat. In mijn hoofd was leegte of hoop. Ik overleefde op leegte en hoop."
- uit “Allemaal willen we de hemel”, Els Beerten, p. 274

Zo gaat dat, overleven. Of zo ging mijn overleven. Niet denken maar hopen. Niet voelen maar vechten. Pijn vertroebelt gedachten, moed negeert twijfels. Na maanden van doorgaan, van soms wanhopig volgehouden optimisme, kwam na het beterworden plots de klop. Ineens waren daar de gevoelens die ik zo mooi had verstopt. Ontgoocheling, teleurstelling, verdriet. En vooral de angst die er steeds stilletjes was geweest. Angst om wat was en wat zou komen. Om een toekomst die maar een halve zou zijn, omdat ik ook maar een halve ik meer was.

Maar het wonder gebeurde wél. Ik gunde mezelf de tijd en de ruimte om alles toe te laten, om te verwerken, om weer te leren leven.  Met kleine stapjes en op mijn tempo. Dat naaien, dat kwam nog even niet. Ik wilde gewoon zijn en gewoon genieten, van gewone dingen die iedereen doet.

Ik heb zelfs getwijfeld om een virtuele punt achter het blogleven te zetten. Want hoe zou ik ooit weer kunnen schrijven over simpele rimpelrokjes nadat schrijven zo lang mijn uitlaatklep was geweest? Hoe zou ik mij weer druk kunnen maken in lezersstatistieken, in ideale post-momenten, in zo veel mogelijk volgers verzamelen? Want ineens lijkt alles zo futiel, zo klein. De trein die te laat rijdt, de rij die te traag gaat, de muziek die te hard door de nacht schalt. Ineens lijkt waar ieder om klaagt maar randgeluid in de loop van het leven. Ziekzijn veranderde mij zo erg dat ik niet wist of ik ooit weer dezelfde withlovebyeva zou zijn.

Maar kijk, hier ben ik weer. Op de blog. Met volle goesting. Zoals de eet- en levenslust terugkwamen, de kleur in mijn gezicht en de kilo's op de weegschaal, zo komt ook terug waar ik vroeger zo blij van werd. Combineren. Bedenken. Mentale stappenplannen maken om uit te voeren wat niemand mij voordeed. Naaien, fotograferen, bloggen. Terwijl gisteren de avond viel en de maan door de wolken heen op mijn hangmat scheen, voelde ik weer de vibe, de flow van het creëren. 

Er komt dus weer wat leven in de blog. Withlovebyeva 2.0, dat wordt het. De blog groeit mee met mij en dat mag hij. Ziekzijn leerde mij dat traag gaan ok is (al ga ik de expertenstatus vast nooit bereiken ;), dat de wereld niet vergaat van een beetje stilte van mijn kant, dat willen presteren vaak zo vluchtig is.  Tegen alle blogboeken in ga ik dus voor onregelmaat, voor maken en schrijven wat ik wil op de momenten dat ik er blij van word. Zodat ik er blij van word. En jullie hopelijk met mij.

Ik heb er weer zin in! Jullie ook?

Alle foto's werden genomen tijdens onze vakantie op de Azoren. En de sjaal in de laatste foto, die wordt hoofdonderwerp van mijn eerstvolgende blogbericht!

PS: De give-away-winnaar uit mijn vorige post meldde zich nog niet. Benieuwd of jij het bent, kijk dan even hier!