Het ging zo.
De
man was klaar voor het avontuur. Hij zette zijn hoed op, rechtte zijn rug (wat
ging dat moeizaam door het gewicht van de tas) en kuste zijn vrouw.
Hij
zei “Wacht hier. Ik kom terug.”
En
zij wachtte tot het haar bij haar slapen al grijs werd. Tot de koffie koud, de
kinderen groot en de planten volledig verwelkt waren. Zij spon de draad en
slurpte de soep en wachtte. De gordijnen, rafelend aan de randjes, roerloos in
het ochtendlicht. Je kon de stilte bijna ruiken.
En
juist toen zij zich voor de zoveelste keer te slapen legde, in het bed waar
zijn kreukels nog lagen, klonk de bel lang en luid door het huis. Zij schrok,
wist niet wat te doen, niet meer wat een bel verwachtte. Of was het de man? Ja,
eindelijk thuis! Liefde gleed als een gloed in haar hart, vervuld schoven haar
voeten in koude pantoffels, de trap af, de deur door. Met een stralende
glimlach schoof zij de grendels opzij.
De
postbode wist niet waaraan hij dat had verdiend.
Mooi! Ik hou wel van dit soort verrassende verhaaltjes (en van zinnen zoals "De gordijnen, rafelend aan de randjes, roerloos in het ochtendlicht.")
BeantwoordenVerwijderen♥️ Heerlijk hoe je mij met andere ogen naar mijn eigen verhaal doet kijken!
VerwijderenO wat leuk toch! Een heerlijk verhaaltje, ook voor de maandag ; )
BeantwoordenVerwijderenIk bedacht mij net dat ik je alleen nog maar op Instragram volgde .. maar dan had ik dit verhaal toch mooi bijna gemist dus ik ga je snel toevoegen
Heel welkom!
VerwijderenSuper leuk geschreven!! :)
BeantwoordenVerwijderen