Toen kreeg het een naam

Twee jaar lang droomde ik ervan om dit hier te schrijven. Ik fantaseerde hoe ik het zou typen, hoe mijn vingers mijn blijdschap niet zouden kunnen volgen. Hoe ik het zou roepen, of juist zachtjes zou wenen. Het heeft een naam! De pijn en de misselijkheid, het overgeven en het duizelen, de diepe uitputting die de bodem uit mijn wereld wegnam. Hoe triest die ook mocht klinken, ik droomde van een naam. Om te kunnen noemen, voor mezelf en vooral voor anderen. Begrijpen is moeilijk als het niet in een vakje past. Boos zijn ook, als je niet weet waarop. Maar nu dus een naam, en nog veel beter: een oplossing!

Op moment 1 voelde het aan als de lotto winnen. Een routinebezoekje aan de dokter, wat leuteren over het weer en de studies want ik wilde niet horen dat het weeral niets was. “En dan ook nog een briefje voor ’t school, als dat kan.” Waarop zij: “Ah zo, ik dacht dat je voor je diagnose kwam.” Het was vast de eerste keer in haar korte carrière dat ze in haar kabinet een vreugdedansje zag. De rest van het verhaal ging aan mij voorbij, want ik hàd echt iets en het was gewoon gevonden. Zo langzaam als ik er ooit in was beland, zo snel huppelde ik weer uit het hoekje van de hypochonders. Met een pillenvoorschrift in mijn hand en lichtheid in mijn hoofd. Ik vertelde het zelfs tegen de verkoopster in de boekhandel, zo blij was ik. Een dame met een bril die ik niet kende maar nu nooit meer zal vergeten.

Een maagprobleem. Niet eens zo heel zeldzaam of ernstig, gewoon over het hoofd gezien. Waardoor ik alles overgaf, de buikpijn mij overnam en uitstraalde naar elke zenuw. Mijn lijf was moe van het constante vechten: ondervoed en uitgeput. Terwijl overal ter wereld bommen vallen, zal ik dit geen hel noemen, maar ‘draaglijk’ is een overstatement. Twee jaar lang geen hele maaltijd binnenhouden; telkens die teleurstelling als een met moeite geslikt hapje de kortste weg weer naar buiten nam. Constant pijn, zeurend op de achtergrond of allesoverheersend aanwezig. Niet kunnen wat voor anderen vanzelf spreekt. Niet genieten van wat voorheen je plezier was (Want eerlijk: met pijn is niets echt genieten). Elke dag keihard met je kop tegen de muur knallen, en elke ochtend hoopvol weer opstaan. Met blutsen en builen. Zonder valhelm.

Opnieuw kunnen eten opent langzaamaan de deur naar minder pijn en meer energie. En ik ben zò, zò blij dat ik dat hier kan schrijven. Dat de pijl van de weegschaal eindelijk uit de rode zone piept. Dat ik weer ergens heen kan zonder vrees voor de weerslag. Dat ik weer plannen kan maken, weer kan dromen. Dat mensen mij spontaan zeggen “je ziet er goed uit” en dat ook echt menen.

Ik plan iets. En nog iets. Voetje voor voetje durf ik voorzichtig weer leven.

Foto genomen begin februari in Bokrijk. De plotse zon boven de donkere huisjes, de winterbomen bij het groene gras, geven helemaal weer hoe ik mij voel. Licht en hoopvol aan het einde van een (figuurlijk) lange, lange winter.

Na twee jaar vechten en volhouden (de historie lees je hier) durf ik eindelijk écht zeggen dat het beter begint te gaan. Daaraan ging een lange weg van ziekzijn en genezen vooraf. Want ook beter worden is hard werken; fysiek, maar vooral mentaal. Ik gunde mezelf een maand om te bekomen, om te verwerken en om aan te sterken. Nu wil ik vertellen. Omdat jullie al zo lang meeleven dat ik een uitleg verschuldigd was. Dankjewel, daarvoor. Voor jullie lieve woorden, Instagrambloemen, berichtjes en post. Jullie weten niet half hoeveel plezier dat mij deed 😘