De dankjewelronde

Ik heb nog zo veel te vertellen, nog zo veel te schrijven over ziekzijn en over genezen. Over wat ik leerde en over wat nu in mijn hoofd leeft. Over hoe ik er nog lang niet ben en toch hoopvol (En tegelijk niet durf geloven dat het écht bijna gedaan is). Maar voor ik weer over mezelf begin, zijn er heel wat anderen die eerst een schijnwerper verdienen. Ziek was ik nooit alleen, en de reden dat ik het volhield was, naast mijn innerlijke optimisme, ook de steun van zoveel liefsten. Daarom eerst een portie dankbaarheid. Voor al die geweldige mensen waar ik nog nooit over schreef en die keihard een bloemetje verdienen.

Meer dan duizend dankjewels, dus, aan:

Jan, Hanne, Thomas en Sarah; voor jullie luisterend oor, jullie begrip, jullie knuffels wanneer ik ze nodig had. Het warmde mijn hart dat jullie er altijd waren, online, aan de telefoon of in ’t echt, op elk uur van de dag en nacht. Dat ik zonder verwachting mocht vertellen of juist mocht zwijgen, en dat jullie steeds leken te zeggen wat ik wilde horen. Ook de grootste optimist kent soms twijfels, maar toch is blijven glimlachen vaak makkelijker dan je tranen laten zien. Ik ben dankbaar dat ik bij jullie ook dat laatste mocht doen (Zelfs weten dat dat kon, was vaak al genoeg). Jullie waren -en zijn- zò belangrijk voor mij.

Kaat, Liisa, Lies, Katinka, Evi, Liv, Flo, Fien, Lisa en alle vrienden die veel te vaak zichzelf opzij moesten zetten voor mij. Merci voor jullie geduld en voor jullie lieve mee-leven, ook wanneer ik uitjes afzegde, ook wanneer ik lange tijd niets van mij liet horen. Elk op jullie eigen manier zijn jullie schatten, allemaal!

Mama en papa, omdat jullie niet van opgeven wilden weten. Papa die meeging naar elke consultatie en medische artikels uitploos op zoek naar net dié ene aanwijzing die mij erbovenop zou helpen. En mama die leerde om mijn pijn te lezen en er met haar warme glimlach was om mij op te vangen.

Mijn lieve familie voor de oneindig sterke schouders waar ik op mocht rusten. Lieve Broer en Zus, dankjewel voor jullie stille begrijpen; alle keren dat ik chagrijnig was van de pijn, alle keren dat leuke plannen niet doorgingen omdat het mij niet zou lukken. Grootmoe en grootva, Sylvie en Ilias, moeke en vake, voor jullie bemoedigende sms-jes en meeleven van op de eerste rij. Liefste grootva, ik weet zeker dat je van daar-waar-je-nu-bent ook blij bent voor mij.

Dr. Eva Smeets, voor het gidsen van de lange lange zoektocht. Ik bewonder je om je oprechte interesse, je open blik, je doorzettingsvermogen. De eerste dokter op mijn pad die bleef proberen en doorverwijzen en tegelijk goed het overzicht hield. “Ze mogen jou niet in het CVS-hoekje steken Eva, dat laat ik niet toe. Want zelfs al beantwoord je aan enkele criteria, dat is niet wat jij hebt.” Zonder die stelligheid had ik vast al lang de stempel ‘levenslang’ gekregen. (Niet dat één van ons beiden daarmee échte CVS-patiënten wil veroordelen. Maar dokters die niet graag toegeven dat ze het niet weten, zwaaien al snel met die afkorting, en daar wilde ze mij voor behoeden. Gelukkig maar, anders was de zoektocht vast gestaakt voor dit was gevonden.) Merci, dokter Smeets. Mijn mama zou een standbeeld voor je willen oprichten.

Lotte, zonder twijfel de beste baas van het land. Want zeg nu zelf: welke werkgever installeert een bed voor haar medewerkers, en vaste rustmomenten, en flexibele werkdagen? Welke werkgever leeft zo hard mee dat ze soms meer een tante lijkt? Naast de meest inspirerende werkplek en job heb ik ook nog eens de liefste chef. Dankjewel Lotte, voor zoveel vertrouwen in mij, in een periode waarin ikzelf dat vertrouwen begon te verliezen.

Thomas en Sanae, voor jullie boeken vol wijsheid die mij door de hopeloze dagen gidsten en mij hielpen om mijn optimisme vol te houden. Ik ken jullie niet, maar ik heb zo'n bewondering voor de manier waarop jullie in het leven staan.

En tot slot jullie allemaal, lieve lezers en blogvriendinnen, die mij van heel dichtbij of verderaf alle liefs en warmte stuurden. In één klein woordje of in een postpakket. Schrijven is mijn manier om om te gaan met de dingen die het leven voor mij uitrolt, en geen fijner publiek om voor te schrijven dan jullie.

Merci, lieve liefsten, voor zoveel gouden randjes rond donkerdagen ♥︎