Zee, zee en zee

Hij moest werken, zuchtte hij. Niet hier, maar ergens ver weg in Nederland. In een mooi hotel waarvan hij enkel de met TL-buizen verlichte vergaderzaal zou zien. Ik zuchtte mee, want ik had vakantie en dus de plicht om de werkende medemens mentaal te steunen. Met zuchtjes op gepaste tijden. 

We googelden de locatie en deden een ontdekking die voor Vlamingen speciaal en voor Nederlanders doodgewoon is: hé, da's dicht bij zee! Ineens wilde ik mee, want ik had vakantie en dus de tijd voor onverwachte reisjes. We boekten de laatste vrije kamer in het hotel-met-de-vergaderzaal, dat voor mij het hotel-met-de-sauna was. 

In één muisklik veranderden "twee dagen thuis" in "twee dagen vakantie". In mijn eentje. Geïnspireerd door haar reizen besliste ik om die te vullen met zee en met wandelingen. Dat was: tijd om te fotograferen, tijd om te kijken, te verwonderen en te genieten. Om te herontdekken wat door zoveel zetelrusten bijna vergeten was: ik ben een buitenmens. Ik hou van de wind om mijn oren, de kou, de sneeuw in mijn gezicht, de cadans van mijn voeten die zich in een onuitgesproken ritme voor elkaar zetten.

Vader smokkelde af en toe wat hapjes uit het vergaderzaalbuffet in het borstzakje van zijn hemd. Ik wisselde die voor verhalen met twinkelende ogen, zoals ik vroeger Pokémonkaarten ruilde en altijd de beste weggaf omdat ik liever de schattige wilde.

Ik prutste urenlang met de instellingen van mijn camera tot het beeld helemaal was wat ik wilde, want ik had toch tijd en er was niemand die stond te wachten.

DAG 1: Het vroor en het was grijs. Ik kleedde mij warm aan (zie onderaan) en reed zonder plan in de richting van de kust. De auto op een parking en ik op het strand. Ik wandelde traag en nam mijn tijd. Van de 30 kilometer die ik vroeger gezwind op een dag stapte, deed ik nu maar de helft, met heel wat pauzes tussendoor, maar ik was blij te ontdekken dat mijn conditie ondanks twee jaar rust nog werkte. Wonder boven wonder bleven de pijn en vermoeidheid die al zo lang mijn reisgenoten zijn vriendelijk op de achtergrond, waardoor ik écht kon genieten.

Ik lunchte naast de open haard van één van de vele strandtenten die ook allemaal 's winters open bleken. Toen ik mijn tocht verderzette begon het zachtjes te sneeuwen en werd de wereld ineens witter.

De Nederlandse kust is net als de Noord-Franse waar ik in september was: ongerept en onbebouwd, met duinen tot tegen het strand. Het laatste deel van mijn wandeling maakte pijnlijk duidelijk hoe belangrijk kustbeleid is, en hoe lelijk stranden zonder zijn.

DAG 2: Omdat ik gisteren zo had genoten van het fotograferen, koos ik voor a different view. De bunkerroute, een korte wandeling door de duinen van IJmuiden, langs Duitse bunkers uit WO II. Net zoals ik had gehoopt ging het grijs van de bunkers op in het grijs van de lucht en contrasteerde het gewapend beton prachtig met de natuur. Ruw, rauw en op een eigen manier mooi.

Na de route dwaalde ik verder door honderden paadjes die wandelaars en honden daar in de duinen hadden uitgesleten. Intussen begon het te sneeuwen, geen miezer zoals gisteren maar mooie dikke vlokken die steeds sneller naar beneden vielen. 

Van bovenaf had ik de zee al gezien, en terwijl het strand steeds witter werd daalde ik af naar mijn geliefde golven. Maar toen ik op het strand aankwam, was mijn verbazing groter dan ikzelf. Het leek wel alsof ik in een witte woestijn was beland.

Eén leegte, één stilte. Ik was alleen op de wereld en alles was wit.

Ik leerde mijn camera zo in te stellen dat de schuifjes die ik meestal in Lightroom bedien overbodig werden. Ze zijn dus nauwelijks bewerkt, deze foto's. Dit zijn de originele kleuren. Het was écht zo wauw en grijs en wit, en zelfs nog meer. (Ik ben nog steeds autodidact en allesbehalve pro, dus wie tips heeft, shoot!)

Het vroor, het sneeuwde, en toch had ik het niet koud. Ik viel zelfs eens een tiental minuten in slaap op het strand 😉 Voor wie soortgelijke plannen heeft, hieronder een opsomming van wat ik droeg (allemaal uit mijn verzamelde outdoorkleerkast). Het kan maar iemand van pas komen, nietwaar?

• bovenaan: onderhemdje + thermisch ondergoed met extra fleecelaag + wollen trui (Aymara Cruz) + dikke TriClimate-jas (The North Face)
• onderaan: thermisch ondergoed met extra fleecelaag + jeansbroek (een volgende keer zou ik die vervangen door een skibroek -maar dat had ik niet- want het was soms wel wat koud aan de benen.)
• aan mijn voeten: een paar gewone wollen sokken + een paar wandelsokken + bergschoenen  type B (Meindl Vakuum), de dikke zool was handig om door stukjes water te waden 
• aan mijn handen: dunne zwarte loophandschoenen (The North Face Etip) en daarboven vingerloze wollen handschoenen met een 'flapje' (Veritas). Met het flapje omlaag had ik het extra warm tijdens het wandelen, met het flapje omhoog kon ik mijn gsm en de wieltjes van mijn camera bedienen zonder koude handen.
• verder: muts + sjaal 

Wie de kou ook niet aan zijn hart liet komen, was deze garnalenvisser. Vrolijk volbracht hij zijn taak, en ik was dankbaar dat ik toeschouwer mocht zijn.

En dan rest mij nog één ding: de winnaar van de Sewing Happiness give-away! Jullie reacties waren allemaal zo lief en hartverwarmend, een plezier om te lezen. Door dit onverwachte minireisje had ik nog niet de tijd om op elke reactie te reageren, maar dat staat nog op de planning voor de komende dagen. Zo veel mooie verhalen dat kiezen echt onmogelijk was, dus liet ik vaderlief een willekeurig cijfer zeggen en dat was 81. Zijkant! Proficiat, je mag me een mailtje sturen op withlovebyeva(at)hotmail(punt)com.

Mijn hoofd is leeg en mijn hart is vol. De sneeuw en de kou vulden mijn batterijtjes weer wat aan, klaar voor het tweede semester!