Zo zeilt de optimist

“Ik begrijp niet hoe je het volhoudt. En hoe je zo positief blijft. 

Ik zou het niet kunnen, denk ik. 

Allé, je moet wel natuurlijk, wat zou je anders. Maar toch.” 

In het bingospel van gespreksopeners zou ik synoniemen van deze zin dagelijks kunnen inkleuren. (Samen met “Ca va?” “Ja ja, ca va” en “Het is de tijd van het jaar hé, ik ben ook altijd moe van die donkere dagen”. Was ik een bejaardentehuisbomma, ik zou dat spel hier nogal winnen!)

Mijn antwoord houdt meestal het midden tussen een glimlach en een knikje. Want eerlijk? Ik begrijp het zelf ook niet. Opstaan met pijn, dubbelgevouwen naar de wasbak schuifelen omdat rechtop gewoon niet lukt. Blij dat je de kraan hebt als houvast. Met de allergrootste moeite een halve boterham naar binnen duwen. Maar dan, als de pijnstiller zachtjes aan zijn werk begint, denken “hé wow, het is opgelost!”. De zon door het keukenraam en lap. Je zwichtte alweer. Mijn optimisme is sterker dan mezelf. Elke dag keihard met mijn gezicht tegen de muur. Elke ochtend weer hoopvol dat gisteren de laatste was.

En dus zeilt mijn gammele bootje verder op de golven van de storm die Het Leven heet. Met onverwoestbaar optimisme als een soort innerlijke poolster. Wie weet welke utopische eilanden er nog wachten. 

Foto genomen afgelopen zomer in Wissant, Nord-Pas-de-Calais.

Dit stukje kadert in de serie “Het Leven”, waarin ik in woorden probeer te vatten hoe ik leer leven met een totnogtoe ondefinieerbare ziekte. Pijn, misselijkheid en een allesoverheersende vermoeidheid zijn al 18 maanden mijn dagelijkse metgezellen, soms on- en soms opvallend maar altijd aanwezig. Voorlopers van dit stukje vind je hier, hier en hier.