Zomerwarmte in Berlin

Het zou zomaar kunnen. In volle examentijd dromen van een weekje weg en plots op de bestelknop van een hotelwebsite klikken. Onbewust bijna, alsof je vinger je weg van studieboeken en richting stad vol kunst en geschiedenis dirigeert. Het had gekund, dat deze titel u vertelde over zomerse plannen. Maar dat doet hij niet. De zomerplannen situeren zich dit jaar vooral in Vlaanderen, en zoals u weet kan het daar flink on-zomeren. Voor gure dagen waarop men lijkt te twijfelen of de scheurkalender niet enkele tientallen blaadjes heeft overgeslagen, maakte ik een warme zomerjas. Een Berlin Coat voor dames!

Berlin is eigenlijk een winterjas, ontworpen door StraightGrain voor minder-dan-minderjarigen. Het patroon voorziet een dikke laag tussenvoering, maar wat meten en rekenen leerde mij dat maat 11/12j zonder die tussenvoering perfect zou zijn voor mij. Ik verlengde alle patroondelen met 8 centimeter, skipte de wattine maar voerde met tricot, en veranderde verder niets.

Veranderde niets. U leest dat goed. Voor deze eigenwijze naaister is dat bijna een unicum.

Toevoegingen deed ik wel (maar die vallen niet echt onder veranderingen, toch?). Ik gebruikte het patroondeel van de strikmouwtjes van Jackie voor een schattig accent.

De decoratieve zakklepjes uit het patroon maakte ik functioneel door er een echt zakje onder te verstoppen. Een zakje in de allerzachtste voile (restje van hier) dat sluit met een drukknoop.

Dezelfde voile gebruikte ik om de strikmouwtjes te voeren. Want ja, onderkanten en afwerkingen maken mij gelukkig. Als enige weten welk detail het geheel afmaakt, dat voelt als dagelijks verrast worden.

Zij maakte ooit een manteltje met het comfort van een sportjas. En dat, dat wilde ik ook. Een kap tegen de regen, en boordstof in de mouwen tegen fietswind. Echte dames verkiezen stijl boven comfort, echte buitenmensen verkiezen comfort boven stijl. Zelf een compromis tussen beiden zijnde ging ik voor een mix: zichtbare stijl, onzichtbaar comfort. De boordstof werkte ik weg in de mouwen. Om dat mogelijk te maken, assembleerde ik de hele jas volgens de handleiding van Lars, met een keergat in de mouw in plaats van onderaan. Zo kon ik binnenin boordstof toevoegen door de voeringmouw veel korter dan de buitenmouw te knippen. Iemand nood aan wat uitleg daarbij? 

Een onzichtbare kap is een uitdaging voor de betere goochelaar. Een zichtbare kap met stijl was meer een uitdaging op mijn niveau. Ik koos mijn mooiste roze stof als kapvoering, stak er een paspeltje tussen en doorstikte netjes alle naden. De kap is perfectie, ik zeg het u.

Als de kap 'op' staat, zie je hem helemaal doorlopen, de paspel die ik rondom de hele jas stikte. Diezelfde paspel zorgde ervoor dat de rugplooi -door alle stoflagen daar- wat in een punt ging staan, daarom stikte ik hem onderaan weer dicht.

"Jij hebt iets met rugplooien de laatste tijd", merkte Broer op. Hij krijgt gelijk: ik ben zelfs meer fan van deze dan van de oorspronkelijke open plooi.

Tot hiertoe verliep alles vlot. Maar dan kwam -letterlijk- een ander paar mouwen. Hoe ik ze ook draaide of stikte, aan de armen zaten altijd plooien. Ik riep verschillende hulplijnen in, tot zij er uiteindelijk achter kwam wat ik mis deed. Omdat de Berlinmouwen nogal breed vallen, tekende ik de mouw onderaan van de 11j naar een 10j, maar die versmalling onderaan zorgde voor stofteveel bovenaan. Met het versmallen van de volledige mouw kon ik het probleem grotendeels oplossen, maar om de perfectie te bereiken zal die cursus patroontekenen er toch eens van moeten komen.

De trouwe lezer ziet hier roze waar hij blauw had verwacht. Ik kleed mij graag in de kleur van mijn ogen en de zomerhemel, maar dit keer ging ik voor een echte meisjeskleur. Dat begon allemaal met deze prachtige sjaal die ik won in de Compagnie M.-wedstrijd. De sjaal was roze met nopjes en feloranje strepen. Daarbij pasten stof met nopjes (in de kap) en feloranje paspel (aan de zakjes). Daarbij paste dan de lichtroze gekookte wol. En daarbij de tricot die ik in diezelfde wedstrijd won. Cirkeltje rond.

Na een maandenlang maakproces hulde ik mij voor de spiegel in de eindelijk afgewerkte jas. Een zuchtje van teleurstelling ontsnapte. Ik zag mouwen met nog steeds enkele vouwen, een iets te breed model en scheve knopen. Het zuchtje gleed langs haar wang zoals alleen mama's dat kunnen voelen. "Eva", zei ze vermanend, "de hoeveelste keer is het, dat je een damesjas naait?" "De eerste", aarzelde ik. "Wel dan. Je kan niet verwachten dat alles wat je probeert vanaf de eerste keer perfect is." Ik lachte. Ineens zag ik een vrolijke, originele en lieflijke zomerjas. Mama's zijn voor levenslessen. 

"Jackie Kennedy!" riep vaderlief toen hij de jas voor het eerst aanschouwde, en raadde daarmee meteen waar de inspiratie van de ontwerpster vandaan kwam. Een mix van kinderlijke onschuld en wulpse vrouwelijkheid, zo helemaal jaren '60.

Intussen wacht ik vol geduld tot iemand mij op een weekendje weg trakteert (anyone?). Want een Berlin in Berlin, dat zou toch het summum zijn.

Buitenstof: lichtroze gekookte wol - Pauli

Binnenstof: mini stripes aqua pink - Nosh Organics (hier gewonnen, hier al gebruikt)

Patroon: Berlin coat by StraightGrain - maat 11/12j, 8 cm verlengd en zonder tussenvoering

Paspel en knopen: Hexagoon

Stof zakjes: Wildfield in Cherry voile - Free Spirit - restje van hier

Stof kap: overgekocht van Mieke, zij maakte er dit prachtige jasje mee

Sjaal: Betty Blush - La Femme Garniture (helaas uitverkocht)
Fotograaf: papa