Een vrijdagverhaaltje.

Het ging zo.

De man was klaar voor het avontuur. Hij zette zijn hoed op, rechtte zijn rug (wat ging dat moeizaam door het gewicht van de tas) en kuste zijn vrouw.

Hij zei “Wacht hier. Ik kom terug.”

En zij wachtte tot het haar bij haar slapen al grijs werd. Tot de koffie koud, de kinderen groot en de planten volledig verwelkt waren. Zij spon de draad en slurpte de soep en wachtte. De gordijnen, rafelend aan de randjes, roerloos in het ochtendlicht. Je kon de stilte bijna ruiken.

En juist toen zij zich voor de zoveelste keer te slapen legde, in het bed waar zijn kreukels nog lagen, klonk de bel lang en luid door het huis. Zij schrok, wist niet wat te doen, niet meer wat een bel verwachtte. Of was het de man? Ja, eindelijk thuis! Liefde gleed als een gloed in haar hart, vervuld schoven haar voeten in koude pantoffels, de trap af, de deur door. Met een stralende glimlach schoof zij de grendels opzij.

De postbode wist niet waaraan hij dat had verdiend.