Gezien: HUIS (8+)

Mijn kleine vriendin Liv en ik, wij houden wel van wat cultuur. In afwachting van eigen kroost om in te leiden in de wondere wereld van theater en musea neem ik haar mee naar elke voorstelling die mijn mailbox passeert. Samen genieten we van woorden en van beelden en laten we onze fantasie haar loop. Gisteren zagen we HUIS, een doe-voorstelling voor ouders, kinderen en iedereen die 8+ is.

HUIS is een huis. En toch weer niet. Het is een huis zoals een kind het zou tekenen: een rechthoek met een puntdak en een schoorsteen. En tegelijk is het kapot. Want binnen wonen een mama die geen mama wil zijn, een papa die niet terugkomt en een kind dat probeert te begrijpen. 

Aarzelend wandelden we die wereld binnen, met in onze oren het verhaal. Een verhaal met twee helften: kinderen horen de mamakant, volwassenen horen de kinderstem. 

HUIS is geen voorstelling met een podium en een publiek, maar een gebouw met vier kamers waar je op je eigen tempo door wandelt. Kamers vol details, om te kijken, te voelen, te zitten of te liggen.

Na het verhaal fluisterden we na, zij en ik, in de kamer met het zachte tapijt waar we het liefste zaten. Ik stond ervan versteld hoeveel ze onthouden had, hoeveel ze begrepen had van een verhaal dat ging over de moeilijkheid van mama-zijn als je tegelijk door een depressie waadt; en van kind-zijn van een moeder die enkel slaapt en een vader die misschien ooit terugkeert. Toch was het verhaal nooit triest. Het ging over wensen en dromen en kietelen, heel erg op kindermaat en tegelijk ook voor volwassenen mooi. 

De kamers zijn heerlijk om door te dwalen en de koptelefoon zingt poëzie in je oor. Wie wil kan zijn verbeelding laten dansen, en dat is wat we deden. 

HUIS was poëzie met een rauw randje. Bij het buitenkomen deed het licht bijna pijn aan onze ogen. Het was weer even wennen, die echte wereld.

HUIS is een installatie door Inne Goris, LOD muziektheater en HETPALEIS. Met een koptelefoon wandel je op eigen tempo door het huis en krijg je tijd om het te laten binnenkomen. Ouders en kinderen horen hetzelfde verhaal vanuit een ander perspectief, wat uitnodigt om nadien te vertellen. Gezien in de Warande op 18 februari 2018. 

Ik vind het bijna jammer dat ik dit moet schrijven in een wereld waarin sluikreclame zo vanzelfsprekend is, maar nog even voor de duidelijkheid: niet gesponsord, enkel onze onder-de-indruk ervaringen. In de hoop dat het jullie inspireert!