Diente de león*

Een voordeel van selfish sewing is dat pareltjes eeuwig draagbaar blijven. Mits instandhouding van trivialiteiten zoals persoonlijk gewicht en figuur loopt de naaister nog tot haar zestigste rond in dat ene kleedje.

Een nadeel van selfish sewing is dat de kleerkast snel verzadigd is. Excuses als ‘te klein’ en ‘te kort’ vallen niet in te roepen bij de drang tot kopen of stikken. Iets wat de Gemiddelde Blogster handig omzeilt met een stel schattige kinderen die jaarlijks een volledig nieuwe garderobe vereisen. Ondergetekende beschikt over een groepje surrogaatkinderen die nu en dan ingeroepen worden als slachtoffer voor patronen in maatjes die de hare niet zijn. Edoch, soms wenst ze gewoon eens iets voor zichzelf.

Drie weken onder de Spaanse zon, dat vroeg om aangepaste kleding –die in die kast te vinden was, natuurlijk. Daar moeten we ons geen illusies bij maken. Maar dat ene stofje in de doos (een Amerikaantje) riep zo hard “Mij!”, dat het uiteindelijk tóch een kleedje werd.

Lichte voile, een luchtig patroon; in deze outfit hoort U mij niet klagen over 38° en schaduwgebrek.

*Om Uw talenkennis wat bij te schaven: diente de león is Spaans voor dandelion (het welklinkende Engelse eufemisme voor ons minder mooie ‘paardenbloem’).

Fotografie ditmaal door Vader, die zich met precisie en oog voor perfectie kweet van zijn taak. Met als setting een zonovergoten Middeleeuws kasteel in Midden-Spanje. Ofte: er zijn ergere dingen.

Zo bent U getuige van het zoveelste kleedje uit mijn productiegeschiedenis. Gelukkig eentje dat niet veel plaats inneemt, daar in die overvolle kast.

Patroon: Burda 4/2011, model 115A
Stof: Wildfield in cherry (voile), Free Spirit, Hawthorne Threads